كالصحيحه وارد شده است . و حديث صحيح و كالصحيح نيز وارد شده است بر اعاده و محمولست بر استحباب . و احاديث صحيحه وارد شده است كه تيمم را در آخر وقت واقع سازد و محمولست بر استحباب زيرا كه احاديث صحيحه وارد شده است بر جواز تيمم در سعت وقت و احوط آنست كه اگر در سعت وقت تيمم كند اگر آب بهم رسد آن نماز را اعاده كند با بقاء وقت .
< صفحة فارغة > [ اگر شخصي آب بهم نرسد و وقت نماز شود و تيمم كند و دو ركعت نماز بگذارد و بعد از آن آب بهم رسد ] < / صفحة فارغة > ( وقال زرارة و محمّد بن مسلم قلنا لأبي جعفر صلوات الله عليه رجل لم يصب ماء و حضرت الصّلاة فتيمّم و صلَّى ركعتين ثمّ أصاب الماء أينقض الرّكعتين أو يقطعهما و يتوضّأ ثمّ يصلَّى قال لا و لكنّه يمضى فى صلاته فيتمّها و لا ينقضها لمكان الماء لأنّه دخلها على طهر بتيمّم ) و بسند صحيح روايت است از زراره و محمد بن مسلم كه گفتند عرض كرديم به خدمت حضرت امام محمد باقر صلوات الله عليه كه اگر شخصى را آب بهم نرسد و وقت نماز شود و تيمم كند و دو ركعت نماز بگذارد و بعد از آن آب بهم رسد آيا آن دو ركعت نماز شكسته مىشود يا مىبايد كه قطع نماز به مبطلى بكند و وضو سازد و نماز كند ؟ حضرت فرمودند كه هيچ يك را نمىكند بلكه نماز را تمام مىكند و بواسطه وجود آب نماز را بر هم نمىزند زيرا كه با طهارت تيمم داخل نماز شده است .
و كسى نگويد كه همين علت جاريست در مسأله سابقه كه آب را پيش از ركوع دريابد زيرا كه بر تقديرى كه اين عبارت عام باشد مخصص مىشود به آن خبر بلكه ظاهر مىشود كه اين جزو علت است نه علت تامه بلكه علت وجدان آبست بعد از ركوع . و اين حديث نيز دلالت ظاهرى دارد بر جواز تيمم در فراخى وقت و اگر در اين صورت نماز را تمام كند و آب بر طرف شود ظاهر آنست كه تيممش صحيح است بواسطه نماز ديگر تيمم نبايد كرد زيرا كه اگر چه آب بهم رسيد اما متمكن نبود شرعا از استعمال آب و منع شرعى مثل

684