به بعضى از زنان خود كند و آن مقدار از زمان كه آنها حيض مىبينند آن مقدار را حيض حساب كند و بعد از آن زمان يك روز استظهار كند يعنى عمل حيض كند و بعد از آن عمل استحاضه كند و ظاهرا نساخ لفظ بأقرائها را بأقرانها سهوا نوشته‌اند .
و جمعى از فضلا به اين حديث استدلال كرده‌اند كه عمل به عادت هم سنان بلد خود مىتواند كرد در صورتى كه خويشان نداشته باشد يا مختلف باشند و اكثر علما دو حديث ابن بكير را نقل كرده‌اند از جهت آن كه مبتدئه و مضطربه هر گاه تميز نداشته باشند و مبتدئه خويشان نداشته باشد يا مختلف باشند يك ماه ده روز حيض حساب مىكند ، و يك ماه سه روز و بر آن دلالت ندارد بلكه ظاهرش آنست كه ماه اول ده روز حيض حساب مىكنند و بعد از آن سه روز و اين معنى موافق اصول و قواعد ايشانست و حديثى كه دلالت بر تخيير مىكند همين موثقه سماعه است و كلينى و صدوق حكم به صحت آن كرده‌اند .
و بهترين اخبار در اين باب حديث كالصحيح يونس است كه از جماعتى كثير از استادان خود روايت كرده است كه ايشان از حضرت امام جعفر صادق صلوات الله عليه سؤال نمودند از حال حايض پس حضرت فرمودند كه حضرت رسول الله صلى الله عليه و آله سه سنت گذاشتند كه همه مشكلات را در آن بيان فرمودند و مجملش اينست كه يك سنت از براى صاحب عادت مقرر ساختند كه اگر خون از ده روز تجاوز كند عادتش را حيض حساب مىكند و ما بقى را استحاضه .
و دويم از جهت مضطربه است كه سابقا عاداتى داشته است و آن را فراموش كرده است حضرت فرمودند كه عمل به تميز كند اگر شرايط تميز بوده باشد به آن كه خونش مختلف باشد بعضى سياه باشد يا سرخ و بعضى زرد باشد يا كدر كه خاكسترى رنگ باشد مجملا هر چه قوتش بيشتر است آن حيض است

638