كه با ديگران مجادله توانند كرد و فايق توانند شد .
دويم : طايفه‌اند كه طلب علم مىكنند بواسطه اعتبار دنيوى و زيادتى اموال و اسباب كه از روى خدعه و فريب تحصيل آن كنند .
سيم : گروهىاند كه مطلب ايشان تحصيل علم است از جهة رضاى الهى ، و عمل نمودن به آن و اما صفات و علامات ايشان آنست كه طايفه اول كار ايشان ايذاى مؤمنانست به مجادله ، و اگر مجلسى باشد كه جمعى در آنجا باشند به سخن درمىآيند ، و ذكر كمالات علمى خود مىكنند كه با فلان عالم چندين بحث دارم ، و چندين تصنيف كرده‌ام ، و نظير خود ندارم ، و حلم و بردبارى كه ندارد در مجالس نقل مىكند كه فلان طالب علم با من درشتى كرد گذرانيدم با آن كه قدرت بر ضرب و قتل او داشتم ، شايد كه از امثال خود شخصى را به سخن در آورد و با او بحث كند و هر چند داند كه حق به جانب اوست مجادله كند و درشتى كند كه تو نمىفهمى ترا كجا قابليت آن هست كه با من سخن گويى ، من فلان فاضل و فلان عالم را الزام داده‌ام ، و امثال اينها از اقوال و افعال مخالف دعواى حلم و ورع و اگر چه اظهار خشوع و حلم مىكند ، اما در واقع از حق سبحانه و تعالى شرم ندارد و كاذبست ، پس حضرت نفرين فرمودند او را كه حق سبحانه و تعالى او را هميشه خوار و زار كند و بر كمرش زند . كه كمر نبندد يا دو حصه شود .
اما طايفه دويم چون غرض ايشان تحصيل مال و جاه است چون به اهل دنيا مىرسند تملق و تواضع به ايشان مىكنند كه ايشان را بفريبند ، و چون به امثال خود از فضلا و طلبه مىرسند با ايشان نهايت تكبر مىكنند سيما اگر عياذا با لله يك كتاب بيشتر از او خوانده باشد با آن كه اگر اغنيا هيچ نخوانده باشند با ايشان تواضع مىكنند و با علما تكبّر مىكنند ، پس او رشوه يا شيرينيهاى اغنيا را مىخورد ، و دين خود را بر باد مىدهد ، پس حق سبحانه و تعالى چشم بصيرت او

53