انّه اذا بال فخرط ما بين المقعدة و الانثيين ثلاث مرّات و غمز ما بينهما ثمّ استنجى فان سال ذلك حتّى بلغ السّوق فلا يبالى ) و روايت كرده است غير عبد الله بن ابى يعفور و آن عبد الملك بن عمرو است كه در حسن كالصحيح از حضرت امام جعفر صادق صلوات الله عليه روايت كرده است در شخصى كه بول كند و بعد از آن استنجا كند ، و بعد از آن ترى ببيند كه حضرت صلوات الله عليه فرمودند كه اگر هر گاه بول كرده باشد پس كشيده باشد ميان مقعد و خصيتين را سه مرتبه و فشرده باشد ميان هر دو را يعنى مقعد و خصيتين يا ميان خصيتين و سر ذكر را به قرينه لفظ غمز كه ما تقدم را بلفظ خرط آورد و بعد از آن استنجا كند پس اگر بعد از آن ترى بيايد تا ساق او پروا نكند .
پس ظاهر كلام صدوق آنست كه چون حديث اول مطلق بود و اين حديث مقيد است مطلق را حمل بر مقيد مىكند و احتمال دارد كه صدوق استبرا را سنت داند و رطوبت قبل از استبرا را پاك داند با كراهت چنان كه در استبراء جنابت خواهد گفت .
( وان مسّ الرّجل باطن دبره او باطن احليله فعليه ان يعيد الوضوء و ان كان فى الصّلاة قطع الصّلاة و توضّأ و اعاد الصّلاة فان فتح احليله اعاد الوضوء و الصّلاة ) و اگر شخصى دست برساند به اندرون دبرش يا اندرون ذكرش پس بر او واجبست كه اعاده وضو كند ، و اگر اين عمل را در اثناى نماز بكند نماز را قطع كند و وضو بسازد و اعاده نماز كند ، و اگر بگشايد لب ذكرش را اعاده وضو و نماز بكند .
اين حديث را عمار ساباطى روايت كرده و صحيح نيست و اگر صحيح باشد محمول است بر تقيه يا استحباب و صدوق عمل به اين حديث كرده است و گمان ندارم كه غير او كسى عمل به اين حديث كرده باشد .
( و من احتقن او حمل شيافة [ و فى بعض النّسخ شيئا قذرا ] فليس )

514