باشند ، و اگر محسود ايشان نعمتى بيابد ايشان آزرده شوند و ظاهر سازند آزردگى خود را ، و اگر بلايى به او برسد خوشحال شوند و شماتت كنند و هيچ شك نيست كه بدترين صفات رذيله است .
و در احاديث صحيحه وارد شده است از ائمه هدى صلوات الله عليهم كه حسد ايمان را مىخورد هم چنان كه آتش هيمه را ، و آفت دين حسد است و عجب است و فخر بر ديگران كردن است و مؤمن حسد ندارد و ليكن غبطه دارد ، و غبطه آنست كه زوال نعمت را از آن شخص نخواهد بلكه خواهد كه آن چه او دارد خودش داشته باشد بلكه بيشتر آيات قرآنى بسيار در مذمت حسد وارد است و ليكن دفع آن به رياضات و مجاهدات مىشود و اين تكليف هم شاق است بلكه آن چه به آن مكلف است آنست كه حسد خود را به كار نفرمايد به آن كه اظهار نكند آزردگى خود را در نعمت و خوشحالى خود را در بلاى محسود ، و سعى در ازاله نعمت نكند از محسود ، و تضرع و زارى كند كه حق سبحانه و تعالى اين صفت ذميمه را بفضل خود از او زايل سازد و بعضى از علما گفته‌اند كه اندك حسدى ضرر ندارد و اگر ملكه شده باشد حرامست اما ضبط اندك و بسيار مشكل است و تكليف ما لا يطاق محال .
نهم :
تفكر است در وسوسه در خلق كه غالبا همه كس را در خاطر در مىآيد كه آسمان و زمين را خدا آفريده است پس خدا را كه آفريده است و چون شود كه كسى هميشه باشد و كسى او را نيافريده باشد و اينها را كه آفريده است قديم است يا حادث و امثال اينها از وساوس شيطانى كه حق سبحانه و تعالى را جسمى تصور كند ، يا صورتى از جهة او قرار دهد هر چند به آنها اعتقاد نداشته باشد اما شيطان ، يا نفس اماره يا واهمه و متخيله اينها را در خاطر در مىآورد و ضرر ندارد .
روايت كرده است كلينى در خبر كالصحيح از جميل كه به حضرت امام

490