مىشويم يا هر دو چون تلازم هست شرعا در ميان ايشان ، و بهر دو داخل نماز مىشود و آيه توجه بعد از هر دو خوانده مىشود با دعاهاى توجه و مع هذا حق سبحانه و تعالى فرموده است كه * ( وَكَبِّرْه تَكْبِيراً ) * و فرموده است * ( وَرَبَّكَ فَكَبِّرْ ) * يعنى خداوند را به بزرگى ياد كن .
چهارم :
قبله است و حق سبحانه و تعالى آيات در آن باب فرستاده است و خواهد آمد ، و فى الجمله شرطيتى دارد كه اگر عمدا بر خلاف قبله نماز كرده باشد نمازش باطلست ، و اگر سهوا كرده باشد يا جهلا در وقت اعاده مىكند ، و بعضى در خارج نيز گفته‌اند و خواهد آمد .
پنجم و ششم :
ركوع و سجود است و حق سبحانه و تعالى هر دو را ياد كرده است در قرآن بعنوان امر وجوبى و هر دو ركنست و خواهد آمد .
هفتم :
دعاست بعضى گفته‌اند كه قنوتست و واجب است چنان كه صدوق قايلست به آن ، و بنا بر قولى كه فريضه را اعم از واجب و سنت گيريم همين بس است كه حق سبحانه و تعالى در قرآن مجيد به آن امر كرده است و خواهد آمد ، و بعضى گفته‌اند كه سوره حمد است كه به ترك آن عمدا نماز باطل مىشود و بنا بر اين فريضه را بمعنى واجب مىبايد گرفت نه واجبى كه از قرآن ظاهر شده باشد اگر چه علما از آيه استدلال كرده‌اند اما ضعيف است ، و حديث صحيح بر خلاف قول ايشان هست ، و مذكور خواهد شد . و ممكن است كه اعم از همه بگيريم ، و شامل قنوت و سوره حمد و دعاهاى توجه و غير آن باشد و الله تعالى يعلم .

354