مرّات مرّة بالتّراب ، و مرّتين بالماء ، ثمّ يجفّف ) و اگر سگى در آب افتد ، يا از آب بخورد آن آب را مىريزند ، و آن ظرف را سه مرتبه مىشويند ، يك مرتبه به خاك و دو مرتبه به آب ، بعد از آن ظرف را خشك مىكنند .
بدان كه احاديث صحيحه وارد شده است در نجاست سگ مطلقا خواه شكارى باشد ، يا غير شكارى اما سگ آبى پس احوط اجتنابست اگر چه جزم به نجاست آن مشكل است ، و جندبيدستر كه خصيهء سگ آبى است خلافى نيست در حرمتش ، و اگر طلا كرده باشند نماز جايز نيست در آن على المشهور ، نه به اعتبار نجاست بلكه به اعتبار آن كه جزو حيوان غير ماكول اللحم است ، اما شستن ظرف را سه مرتبه نديده‌ام در حديثى الا از محقق در معتبر كه حديث ابو العباس سابق را نقل كرده است ، و در آخر حديث ذكر كرده است : ثم بالماء مرّتين . و همچنين علامه و در نسخ تهذيبى كه نزد ماست لفظ مرتين نيست ، شايد در نسخه ايشان بوده باشد . و صدوق تعميم كرده است و وقوع كلب را نيز داخل كرده است ، و مشهور ولوغ است كه آب خوردن باشد بسر زبان و بس . و در حديث لا تتوضأ بفضله واقع شده است و غالب اينست كه فضل را در ولوغ استعمال مىكنند .
و بنا بر تفسيرى كه علما سؤر و فضل را كرده‌اند آنست كه جسم حيوانى ملاقى او شده باشد ، و تعميم صدوق انسب است . و در بعضى از اخبار بعنوان ولوغ واقع شده است و در بعضى شرب واقع شده است كه آن هم ولوغ است ، و اين معنى سبب تقييد اكثر است به ولوغ ، و ليكن تعميم احوط است پس اگر مويى از سگ در ظرفى افتد نجس مىشود بنا بر مذهب مشهور ، و بنا بر مذهب سيد مرتضى نجس نمىشود ، و او ذكر كرده است كه هر چه حيات در آن حلول نكرده است پاك است ، و ظاهر احاديث نجاست است .
اما شستن اول به خاك بعضى از علما از لفظ غسل چنين يافته‌اند كه آبى

221