سر ايشان هجوم بياورند ، بر سلطان عادل واجب است كه لشكر بفرستد و ايشان را دفع نمايد ، هم چنان كه از مسلمين دفع مىنمايد .
و جزيه : حدّ معينى ندارد بلكه به فراخور حال فقير و غنى ، مىتوان كم و زياد كرد و آن كه امير المؤمنين عليه الصّلاة و السلام بر فقير در سالى دوازده درهم و بر متوسّط بيست و چهار درهم و بر غنى چهل و هشت درهم ، جزيه مىبست ، به جهت مصلحت آن زمان بود . اگر چه احوط ( 1 ) آن است كه از اين بيشتر در اين زمانها نيز نستانند . زيرا كه شيعه مىبايد در اقوال و افعال ، تابع امام خود باشد .
و جايز است در ضمن صيغه شرط شود كه ضيافت مسافرين مسلمين يا اهل ذمّه را نيز نمايند و در جنگها اسب و اسلحه بدهند . امّا بايد عدد مهمانها و روزهاى مهمانى و جنگها و اسبها در ضمن صيغه تعيين شود .
و در ميان مردم مشهور شده است كه زمان جزيه ( 2 ) دادن اهل ذمّه ، تمام

42