و در اينجا قبض كافى است و احتياج به قبول قولى نيست و فرق در ميانهء اين دو امانت اين است كه امانت مالكيّه را تا مالكش نخواهد ردّش واجب نيست مگر خوف تلف ( 1 ) يا موت خودش باشد و در امانت شرعيّه به مجرّد قبض فورا واجب است كه به مالكش ردّ نمايد و اگر ( 2 ) مجهول باشد ، تفحّص نمايد همين كه مأيوس شد به مجتهد جامع الشرائط ردّ نمايد .
و جايز است كه خود ردّ مظالم نمايد ، و لكن ضامن است ( 3 ) كه هر

220