ذكر وى [ آن ] اشكال است ، نظر به اين كه لفظ نكاح دلالت بر دوام دارد . پس دوباره ذكر كردن تأكيد است . و اصل در عقود لازمه ، تضييق است . يعنى اقتصار است بر قدر متيقّن و يقين نداريم كه با اين تأكيد عقد صحيح است يا نه ، پس اصل عدم صحّت است ( 1 ) خصوصا كه موجب فوات موالات حقيقيّه نيز مىشود ( 2 ) و شرط است تعيين زوجين قبل از عقد ، به نحوى كه از جميع مردمان ممتاز شوند . و اسم بردن در صيغه ، بلكه دانستن اسم ايشان نيز ، ضرور [ ى ] نيست . بلكه ضمير و فلان و فلانه

157