طلاق ( 1 ) ، كه بىطلاق اجماعا صحيح نيست و خلع صحيح بود و فديه بايد در اينجا زياده از مهر نباشد ( 2 ) و در آنجا زياده مىشد و اجماعا در اينجا مسمّاى كراهت كافى است ( 3 ) نه شدّ ضرور [ ى ] است و نه الفاظ مخصوصه ( 4 ) كه در خلع گذشت . و تقديم سؤال و بذل و تأخير بذل و تعقيب به طلاق و عدم او [ آن ] و جمله فعليه ماضويّه و اسميّه و غير اينها كه گذشت ، همگى در اينجا نيز ، به همان قسم است . پس اگر يك نفر ، وكيل از هر دو جانب باشد و فعل ماضى و بذل مقدّم باشد ، از جانب زوجه گويد : « بذلت مهر موكَّلتى زينب لموكَّلي أحمد زوجها لأبارئها عليه وكالة عنه و أطلَّقها به » .
يعنى : بذل كردم مهر موكَّله خودم زينب را به موكَّلم احمد زوج او ، از براى اين كه تا جدا نمايم او را از موكَّلم و رها نمايم او را به اين بذل .
پس فورا از جانب زوج بگويد : « قبلت البذل لموكَّلي احمد فبارأت زينب عليه فهى مباراة و هى طالق طلقة ، هي طالق مرّة » .
يعنى : قبول كردم بذل را از براى موكَّلم احمد پس جدا كردم زينب را از

346