مقام چنين است گفت اباحه است . گفتم اوّلا به نيّت اجرت مىگيريد و ثانيا اباحه مملِّك نيست ، پس [ اگر ] اين پول را به قبائى صرف نماييد ، نماز شما در آن باطل است . به جهت اين كه مال غير است منتقل به شما نشده . عجز بهم رسانيد و سكوت كرد .
پس اگر اباحه ناقل بود البتّه تمسّك به آن مىكرد ( 1 ) و صيغهء اباحه اين است كه بگويد : « أبحتك أكل هذا الخبز و السّكنى فى هذا البيت » .
يعنى : مباح كردم تو را خوردن اين نان و ساكن شدن در اين خانه را .
پس مباح له بگويد : « قبلت ( 2 ) الاباحة كما ذكرت » .
يعنى : قبول كردم اباحه را به آن قسمى كه مذكور شد . و لفظ ضرور [ ى ] نيست بلكه در قلب نيز مباح نمايد و او قبول كند ، كافى است ( 3 ) و اگر ردّ كند باطل مىشود . چهارم از ايقاعات وقف است .
و معنى وى [ آن ] در شرع تحبيس اصل و تسبيل منفعت ( 4 ) است . يعنى

293