و در شريعت ، استنابهء ( 1 ) غير است در تصرّف از خود يعنى طلب كند شخصى كه نائب او شود در امرى . و چهار ركن دارد ، صيغه و موكَّل يعنى وكيل كننده و وكيل و متعلَّق وكالت . و چون كه عقد جايز است ، ايجاب لفظى و قبول فعلى كفايت مىكند .
و در صيغهء وى [ آن ] نيز هر لفظى كه استنابه در تصرّف را بفهماند ، كافى است اگر چه امر باشد ( 2 ) مثل اين كه بگويد : اين كتاب را به فروش و او نيز بفروشد . و يك صيغهء وى [ آن ] اين است كه موكَّل گويد : « وكَّلتك فى بيع هذا الفرس » .
يعنى : نائب خود گردانيدم تو را در فروختن اين اسب پس وكيل گويد :
« قبلت التّوكيل فى بيع هذا الفرس » يعنى : قبول كردم وكيل گردانيدن تو مرا در فروختن اين اسب .
و اتّصال قبول به ايجاب ، در وى [ آن ] شرط نيست پس اگر شخصى در شهرى يا قريهء [ اى ] ، شخص ديگرى را كه در شهر يا در قريهء [ اى ] ديگر است

248