امانت مىگويند . بلكه لقطه را نيز امانت مىگويند .
و در اينجا چون تمليك چيزى نيست ، گويا از اين جهت مشهور اكتفا كرده‌اند به ايجاب لفظى و قبول فعلى ، اگر چه احوط در قبول نيز لفظى است ( 1 ) . پس مودع يعنى امانت دهنده بگويد : « أودعتك هذا المال » .
يعنى : امانت دادم به تو اين مال را كه محافظت نمائى .
پس مستودع بگويد : « قبلت الايداع » .
يعنى : قبول كردم امانت دادن تو به من اين مال را از براى محافظت كردن وى .
و قبول فعلى كه در اينجا كافى است مثل اين است كه بعد از ايجاب مودع ، مستودع قبض آن مال نمايد ، و همين قبض وى به منزلهء قبول است . و لفظ خاصّى در ايجاب عقود جايزه لازم نيست بلكه هر لفظى كه دلالت بر مدّعى نمايد كافى است اگر چه مجاز باشد . پس بنا بر اين

218