آيه اى كه مىگويد :
* ( فَلا تَقُلْ لَهُما أُفٍّ وَلا تَنْهَرْهُما ) * [1] ( به پدر و مادر خود اف نگوييد و پرخاش نكنيد . ) با مفهوم موافق به طور حتم اثبات مىكند كه آنان را نبايد زخمى كرد و كشت و صدمه شخصيتى بدانان وارد ساخت . موضوعاتى كه در آيات مزبوره مطرح شده و از اضرار در آنها نهى وارد شده است - در مقابل ساير شئون با اهميّت انسانها - آن اندازه قابل اهميّت نمىباشد و در حقيقت تمام آن آيات به اضافه اين كه مسايل رايج آن دوران را مطرح نموده و از اضرار در آن موارد جلوگيرى نموده است هر گونه ضرر را ممنوع مىسازد .
گروه دوم از آيات ، ضرر و اضرار را به طور غير مستقيم ممنوع نموده است . دو آيه در قرآن مجيد ديده مىشود كه تحمل ضرر به خويشتن و بينوايى انسانها را اكيدا ممنوع مىسازد :
* ( 1 - إِنَّ الَّذِينَ تَوَفَّاهُمُ الْمَلائِكَةُ ظالِمِي أَنْفُسِهِمْ قالُوا فِيمَ كُنْتُمْ ؟ قالُوا كُنَّا مُسْتَضْعَفِينَ فِي الأَرْضِ قالُوا أَ لَمْ تَكُنْ أَرْضُ الله واسِعَةً فَتُهاجِرُوا فِيها فَأُولئِكَ مَأْواهُمْ جَهَنَّمُ وَساءَتْ مَصِيراً ) * [2] ( كسانى را كه فرشتگان در حال ورود به سراى ابديت « يا در حال مرگ » در مىيابند و آنان در زندگانى به خودشان ستم روا داشته بودند مىگويند شما در زندگانى در چه حال بوديد ؟ آنان مىگويند ما در روى زمين بينوايان بوديم . فرشتگان مىگويند : آيا زمين خداوند پهناور نبود كه مهاجرت نماييد ؟ منزلگاه اين اشخاص دوزخ است و چه سرنوشت بديست . )

[1] سوره اسراء ، آيهء 23
[2] سوره نساء ، آيه 97

94