سؤال 2 - آيا تمايل يا عدم تمايل نسبى بيمار به دانستن وضعيتش و يا عقيده خانواده او در اين رابطه تأثيرى در موضوع دارد ؟ ( بعضى از بيماران نسبت به دانستن پيش آگهى و نتيجه نهايى بيماريشان مصرّند و بعضى اصرار به آن ندارند . ) پاسخ - تمايل نسبى بيمار به دانستن وضعيت خطرناك ، در صورتى كه پس از حصول اطلاع از وضعيت مزبور ، موجب اختلال زندگى و حتى موجب نگرانى و اضطراب شديد بوده باشد ، باز از نظر شرعى جايز نيست ، زيرا ممكن است تمايل بيمار به دانستن وضعيت خطرناك اگر چه اصرار هم داشته باشد معلول حساسيت در بارهء وضع موجود زندگى خود بوده باشد ، نه اين كه پس از فهميدن خطر بتواند آن را تحمل نمايد ، يعنى ممكن است با وجود تمايل به فهم وضعيت پيش آمده « خطرناك » نتواند آن را تحمل نمايد . به همين جهت در صورت عدم تمايل نسبى بيمار به دانستن وضعيت مفروض ، حرمت خبر دادن شديدتر مىباشد .
سؤال 3 - آيا سن بيمار تأثيرى در موضوع دارد ( مثلا زير سن تكليف يا بالاى آن ) و جوان يا پير بودن بيمار ؟
پاسخ - بدان جهت كه ملاك حرمت خبر دادن خطرناك بودن وضعيت بيمار ، وارد كردن اختلال در زندگى بيمار و حتى به وجود آمدن اضطراب ناگوار در بارهء استمرار زندگى از نظر كميت يا كيفيت است ، لذا اختلاف سن در اين حكم فرقى ندارد .
سؤال 4 - آيا مدت طول عمر احتمالى ( مثلا زير 6 ماه ، 3 تا 5 سال ، 10 سال يا بيشتر ) در موضوع مؤثر است ؟
پاسخ - بديهى است كه هر اندازه طول عمر احتمالى كمتر باشد ، وحشت و اضطراب بيمار شديدتر مىگردد ، در نتيجه حرمت خبر دادن به

296