و دل بخواهانه ارتكاب و حكمرانى را ، منافى مقام و منصب دانسته ، در لزوم جلوگيرى متّفق شدند ، و على هذا محدوديّت سلطنت اسلاميّه ، به همان درجهء اولى كه عبارت از خودسرانه ارتكاب و استيثار نداشتن است ، با اغماض از مرحلهء اهليّت متصدّى و هم اغماض از آنچه لازمهء مقام عصمت و خاصّهء مذهب ما است ، قدر مسلَّم بين الفريقين ، و متيقّن على المذهبين ، و متّفق عليه امّت ، و از ضروريات دين اسلام است ، و چون كه حفظ اين درجهء مسلَّمهء بين الامّه ، به حسب قوّهء بشريّه عادتا ممكن و مانند ساير درجات آن ، كه به مذهب ما مخصوص و جز قوّهء عاصمهء عصمت حافظش نتواند بود ، متعذّر نيست ؛ لهذا لزوم حفظش را به هر وسيله كه ممكن شود ، خصوصا با تصدّى غاصب ، هيچ مسلمان مظهر شهادتين نتواند انكار نمايد ، الَّا ان يخرج من ملَّتنا و يستدين بغير ديننا . [1]

[1] . مگر اينكه از ملَّت ما خارج شده و به دينى غير از دين ما در آمده باشد .

73