در اغتصاب هستى و دارائى امّت بر هيچ حدّ ، موجب تنفّر قلوب رعيّت از سلطان ، و اهتمامشان در اظهار شاه پرستى و دولت خواهى و خود را حافظ و حارس سلطنت به خرج دادن و دفع هجوم و اغتيالات امّت را وانمود نمودن ، موجب توحّش سلطان است از رعيّت ، و به ضرورت و تكثر [1] تجربت و تصفّح تواريخ اعصار سابقه ، مآل اين توحّش و تنفّر و نتيجهء نفوذ دادن به شاه پرستى در مملكت ، جز زوال و انقراض نباشد .
و حضرت سيد اوصياء - عليه أفضل الصلاة و السلام - در طى فرمان تفويض ولايت مصر به مالك اشتر - رضوان اللَّه عليه - در وصف اين دست مردم چپاولگر و تحذير از مساعدتشان مىفرمايد : « و ليس أحد من الرّعيّة أثقل على الوالي مئونة في الرّخاء ، و أقلّ معونة له في البلاء ، و أكره للانصاف ، و أسأل بالإلحاف ، و أقلّ شكرا عند الإعطاء ، و أبطأ عذرا عند المنع و أضعف صبرا عند ملمّات الدّهر من أهل الخاصّة ، و إنّما عماد الدّين و جماع المسلمين و العدّة للأعداء ، العامّة من الأمّة فليكن صغوك لهم و ميلك معهم » [2] .
مراد از اهل خاصّه ، همين دستهء مفتخواران است كه به عنوان دولت خواهى و شاه پرستى خود را به ولات و مراجع حكومات مىچسبانند .
و هم در لزوم حسم مادّهء ايشان در همان فرمان مبارك مىفرمايد :

[1] . س : حذف شده است .
[2] . نهج البلاغه ، نامهء 53 ، و هيچيك از مردم از جهت مخارج سنگينتر و از جهت يارى رساندن در سختيها بىارزشتر و به انصاف بى رغبتتر و در مقام درخواست مصرّتر و هنگام عطا و بخشش ناسپاستر و وقت عدم بخشش عذر ناپذيرتر و هنگام پيشامدهاى زمانه بى طاقتتر از خواص نيستند و تنها استوانه هاى دين و جمعيت مسلمين و نيروهاى آماده در مصاف با دشمن عامّه مردماند پس بايد با آنان همراه بوده و قلب تو به آنان متمايل باشد .

148