تحديد استيلاى جورى و لجام دهان ظالمين است ، لهذا در ابطالش بيشتر كوشيده تا توانستند منتخبين دورهء اول را به هر افك [1] متّهم و نسبت به اصل مطلب هم ، چه مضحكات و منسوجات عنكبوتيّه بر هم بافتند !
[ 1 . مداخلهء امت در امر امامت ] اول : هفوات حمليّه از جهله و متنسّكين اهل تبريز است كه با چه آب و تابى كتابچهء آيات و اخبار دالَّهء بر عدم جواز مداخلهء امّت در امر امامت را - كناقل التّمر الى الهجر و داعي مسدّده الى النّضال - [2] به نجف اشرف ارسال و به اين عبارت كه « رعيت را به مداخله در امامت و سلطنت حضرت ولى عصر - ارواحنا فداه - چه كار است ؟ اعتراض [3] كردند ، همانا از شدّت غرضانيت گمان كردند ، طهران ناحيهء مقدّسهء امام زمان - ارواحنا فداه - است و يا كوفهء مشرّفه ، و زمانمان ، عصر خلافت شاه ولايت عليه السّلام . و مغتصبين مقام هم ، آن بزرگواران و منتخبين ملَّت به يكى از آن دو مركز براى مداخله در آن خلافت حقّه يا ولايت مطلقه مبعوثند !

[1] . س : آنك .
[2] . مؤلف به دو ضرب المثلى استناد كرده كه امام على عليه السّلام در پاسخ معاويه به آنها استناد فرموده بودند . چون معاويه در نامهء خود از نعمات الهى و نبوت پيامبر اكرم صلى اللَّه عليه و آله سخن گفته بود ، حضرت در پاسخ او مىفرمايند : مثل تو مثل آن كسى است كه از بصره خرما بار كرده و به هجر ( شهرى در حوالى بحرين كه مركز خرماست ) برد و مانند تير اندازى است كه به استاد خود در اين فن ، تير اندازى بياموزد . ( ر . ك : نهج البلاغه ، نامهء 28 ؛ ميدانى ، مجمع الامثال ، ج 2 ، ص 152 ؛ ابن ميثم بحرانى ، شرح نهج البلاغه ، ج 4 ، ص 436 ) ؛ ضرب المثل دوم در چاپ سوم حذف شده است .
[3] . د ، اعراض ؛ س : عرضه داشتند .

110