- پيامبر خدا ( صلى الله عليه وآله ) : نيكو حال تر از همه دوستانم ، مؤمنى سبكبار است كه بهره اى فراوان از نماز دارد .
- هيچ كس وضويى كامل و نيكو نمى گيرد و سپس براى نماز به مسجد نمى آيد ، مگر اينكه خداوند با لطف و خوشى از او استقبال مى كند ، همچون خوشحالى خانواده شخص غائب هنگام ورودش .
- هيچ صبح و شبى نيست مگر اينكه قطعه هاى مختلف زمين به يكديگر ندا مى دهند : اى همسايه ، آيا امروز ، بنده اى صالح بر تو گذشته كه نماز خوانده يا خدا را ياد كرده باشد ؟ پس اگر بگويد : آرى ، آن را برايش فضيلتى مى بينند .
- پروردگارتان از چوپانى كه بر پاره سنگى در قله كوه براى نماز اذان مى گويد و نماز مى خواند خوشش مى آيد . سپس خداى عز وجل مى فرمايد : به اين بنده ام بنگريد ، از ترس من اذان مى گويد و نماز مى خواند ، بنده ام را بخشيدم و او را به بهشت بردم .
- امام على ( عليه السلام ) : هنگامى كه انسان در نماز است ، كالبد و لباسش و هر چه در اطراف اوست ، تسبيح مى گويد .
- امام سجاد ( عليه السلام ) : نمازگزار تا آنگاه كه در نماز است ، در پيشگاه خداى عز وجل ايستاده است .
- امام باقر ( عليه السلام ) : هنگامى كه [ نمازگزار ] به قبله رو مى كند ، به خداوند رحمان رو كرده است ، جز او خدايى نيست .
- درباره گفته خداوند متعال ( و ياد خدا بزرگتر است ) - : ياد كردن خدا از اهل نماز بزرگتر از ياد كردن ايشان از خداست . آيا نمى بينى كه او خود مى فرمايد : " مرا ياد كنيد ، شما را ياد مى كنم " ؟

46