- نماز ، از دستورات دين و در آن ، خشنودى پروردگار عز وجل نهفته و راه روشن پيامبران است .
- دينى كه ركوع و سجود در آن نباشد ، هيچ خيرى ندارد .
- خداوند متعال فرموده است : نماز را بين خود و بنده ام دو نيمه كرده ام و آنچه بخواهد به او مى دهم .
پس هنگامى كه بنده مى گويد : * ( الحمد لله رب العالمين ) * خداوند متعال مى گويد : بنده ام مرا ستود . و هنگامى كه گفت : * ( الرحمن الرحيم ) * خداوند متعال مى گويد : بنده ام مرا ستايش كرد و هنگامى كه گفت : * ( مالك يوم الدين ) * مى گويد : بنده ام مرا بزرگ داشت ( يك بار فرمود : بنده ام [ امرش را ] به من واگذارد ) و هنگامى كه گفت : * ( اياك نعبد واياك نستعين ) * مى گويد :
اين ميان من و بنده ام مى باشد و آنچه خواست به او مى دهم . پس هنگامى كه گفت : * ( اهدنا الصراط المستقيم ) * مى گويد : اين براى بنده ام مى باشد و آنچه خواست به او مى دهم [1] .
فائده :
صاحب كتاب بزرگ جواهر الكلام في شرح شرائع الاسلام پس از نقل روايتهايى در فضيلت نماز مى گويد : اين فضيلت ، اختصاص به نمازهاى پنجگانه واجب ندارد ، گرچه برخى خبرها مخصوص به آن هاست . بلكه گفته مى شود منظور هر روايتى كه واژه صلاة دارد آن ها هستند ، چون معروف و رايج بوده و جز آن ها نماز ديگرى را از بنده نمى خواهند ، اما دقت در آنچه از پيشوايان رسيده كه برخى صراحت هم دارند حكم مى كند در اين فضيلت ، ميان واجب و مستحب فرقى نگذاريم و هر دو را بهترين كار بدانيم .

[1] در نقل تفسير تبيان چنين آمده است : " بنده ام مرا بزرگ داشت . سپس فرمود : اين براى من و بقيه براى اوست " .

23