- هنگامى كه به قبله رو كردى ، دنيا را و آنچه در آن است و مردم را و آنچه در پى آنند ، فراموش كن و به چشم دل ، بزرگى خدا را نظاره كن و ايستادنت را در پيشگاهش - آن روز كه هر كس از آنچه فرستاده آگاه مى شود و به سوى مولاى حقيقيش باز گردانده مى شود - به ياد آر ، ايستادنى بر يك پاى ترس و يك پاى اميد . پس هنگامى كه خدا را بزرگ دانستى ( تكبير گفتى ) ، آنچه را در ميان آسمان برين و خاك زيرين است كوچك بشمار ، بى گمان آن هنگام كه خداوند از دل كسى كه او را بزرگ شمرده اما از حقيقت آن امتناع دارد آگاه شود ، مى گويد : اى دروغگو آيا مرا گول مى زنى ؟ به عزت و جلالم سوگند ، از شيرينى ذكرم محرومت مى سازم و از نزديكى به درگاهم و شادمانى مناجاتم ، مانع مى شوم .
و بدان كه خدا به خدمت تو احتياجى ندارد و از عبادت و دعاى تو بى نياز است و تنها براى اين دعوتت كرده كه تو را ببخشايد و از مجازاتش دور كند و بركتهاى رحمتش را به تو مژده دهد و راه رضايتش را به تو بنمايد و در آمرزشش را بر تو بگشايد .
- از سنتهاى ادريس : هنگامى كه به نماز داخل شديد ، فكر و ذكر خود را به آن مشغول كنيد و خدا را با پاكى و خالى بودن از غير بخوانيد و مصلحت و سود خويش را با خوارى و فروتنى و فرمانبردارى و بىچارگى از او بجوييد .
13 / فروتنى قرآن :
" حتما مومنان رستگار شدند . آنان كه در نمازشان فروتنند . " - امام على ( عليه السلام ) - در باره گفته خداوند : " آنان كه در نمازشان فروتنند " - فرمود :
منظور ، فروتنى در دل است و اين كه مسلمانان را در سايه مهر خود بگيرى و در نماز به اين سو و آن سو رو نكنى .

63