كه وجوب شستن است بر حد ( كه آرنج باشد ) مترتب نكرده است ، همان گونه كه حكم قدمها را بر كعبين كه مفصل بين ساق و قدم است مترتب ندانسته است .
داود ظاهرى اصفهانى ( پيشواى مذهب ظاهرى ) نيز بر همين نظريه بود و اين فتواى او بر خلاف مىباشد ، زيرا آنان قايل به وجوب شستن آرنج شده‌اند ، چون آنان از كلمه « إلى » معناى مع را استفاده كرده‌اند .
بعضى گفته‌اند « إلى المرافق » در آيه وضوء * ( ( يا أَيُّهَا الَّذِينَ آمَنُوا إِذا قُمْتُمْ إِلَى الصَّلاةِ فَاغْسِلُوا وُجُوهَكُمْ وَأَيْدِيَكُمْ إِلَى الْمَرافِقِ ) ) * از قبيل اين جمله است « حفظت القرآن من أوله إلى آخر » و يا از قبيل آيه * ( « سُبْحانَ الَّذِي أَسْرى بِعَبْدِه لَيْلًا مِنَ الْمَسْجِدِ الْحَرامِ إِلَى الْمَسْجِدِ الأَقْصَى » ) * بنا بر اين ما بعد « إلى » داخل در حكم ما قبل آن است .
بعضى بر اين باورند كه اگر غايت از جنس مغيّا باشد داخل در حكم آن مىباشد ، مانند « قدم الحاج حتى المشاة » و نيز « مات الناس حتى الانبياء » و اگر از جنس آن نباشد غايت داخل در حكم مغيّا نيست ، مانند * ( « أَتِمُّوا الصِّيامَ إِلَى اللَّيْلِ » ) * و بعضى فرق گذاشته‌اند بين « حتى و إلى » .
4 - وجوب استنشاق و استحباب مضمضه در وضوء : استنشاق و مضمضه در وضوء ، از نظر اماميه و حنفيه و مالكيه و شافعيه مستحب است ، ولى برخى معتقدند كه اين دو در وضو واجب است . كه اين نظريه را ابن ابى ليلى و گروهى از اصحاب داود اختيار نموده‌اند .
و جمعى بر اين باورند كه استنشاق واجب و مضمضه مستحب مىباشد ، كه اين نظريه را طبرى و ابو ثور و گروهى از علماى مذهب ظاهرى اختيار نموده‌اند .
دليل نظريه او در بارهء استنشاق همان حديثى است كه از رسول خدا در صحيح بخارى و موطأ مالك نقل شده است كه فرمود اذا توضأ احدكم فليجعل فى انفه ماء ثم لينثر و من استجمر فليوتر ( بداية المجتهد / ج 1 / ص 10 ) و در باب استحباب مضمضه ، فعل پيامبر را مورد استناد قرار داده است . زيرا آن حضرت در وقت وضوء مضمضه مىفرمود و طبرى در مورد عمل پيامبر بر اين عقيده بود كه عمل پيامبر حكايت از رجحان دارد .
5 - تخيير بين مسح دو قدم و شستن آن در وضو : در بارهء نوع طهارت پاها ، در وضوء فقها نظريات مختلفى را اظهار داشته‌اند . برخى گفته‌اند كه شستن پاها در وضوء كفايت

402