سالم معروف به حافظ جعابى ، عمر بن محمد صيرفى ، على بن محمد بن حبش و . .
قابل ذكر است كه عالمان و دانشيان رجالى شيعه و اهل سنت ، براى او حدود چهل استاد ذكر نموده‌اند . شيخ در درسهايى كه شركت مىكرد مستشكل در آنها محسوب بود . معروف است كه او در مقام بحث و مناظره با استادش شيخ ابو ياسر كه از بزرگان اهل سنت بود بر او غالب مىشد و با دليل او را به سكوت وا مىداشت . و چون ابو ياسر در مقام تدريس از پاسخ به اشكالات او عاجز ماند ، لذا او را به على بن عيسى رمانى - كه از اعاظم علماى علم كلام آن عصر بود - ارجاع داد . ولى مفيد گفت من او را نمىشناسم . بدين جهت رمانى يكى از شاگردانش را براى راهنمايى او فرستاد تا او را به مجلس درس خود هدايت كند . هنگامى كه شيخ وارد مجلس درس او شد ديد جمع زيادى در آن شركت دارند .
نقل شده روزى بعد از درس استادش شيخ رمانى ، شخصى از اهالى بصره در بارهء حديث غدير و حديث غار از شيخ رمانى سؤال كرد ، او در مقام پاسخ گفت : حديث غدير روايت است و حديث غار درايت ، و روايت بر درايت مقدم نمىشود . آنگاه مفيد كه طلبه نوجوانى بود به رمانى گفت : چه مىفرماييد در مورد كسى كه بر امام عادل زمان خروج كند ؟ رمانى در پاسخ وى گفت : او كافر است ، سپس حرف خود را اصلاح كرد و گفت او فاسق است .
مفيد به استادش رمانى گفت : چه مىفرماييد در بارهء امامت على بن ابى طالب ؟ او در پاسخ گفت : ترديدى در امامت و عدالت او نيست . مفيد گفت : در خروج طلحه و زبير عليه او در روز جنگ جمل چه مىگوييد ؟ رمانى در پاسخ گفت : بعدها توبه كردند مفيد گفت : توبه آنان روايت است ولى خروجشان عليه امام درايت و روايت نمىتواند با درايت معارضه كند . شيخ رمانى سكوت كرد و نتوانست پاسخى ارائه دهد . همو در نامه اى كه به استادش ابو ياسر نوشت لقب مفيد را به او داد و از آن پس او به اين لقب معروف شد . [1] در هر حال چون شيخ مفيد ، در دوران تحصيل ، از نبوغ و هوش و استعداد خاصى برخوردار بود مورد عنايات اساتيدش مانند شيخ صدوق و ابو ياسر قرار داشت .

[1] مجالس المؤمنين ، ج 1 ، ص 464 .

390