در آن زمان بسيار مورد استفاده واقع شد ، و اكنون نيز با اين كه بيش از سيصد سال از نگارش آن مىگذرد به خوبى قابل فهم و درك است .
براى آشنايى بيشتر با كتاب « جامع عباسى » توجه به نكات زير ضرورى است :
الف ) اين رساله به زبان فارسى و داراى عبارات و جملاتى ساده و بسيار سليس و روان و بدون هيچ گونه ابهام و پيچيدگى است ، و به همين دليل با گذشت زمانى طولانى هنوز قابل استفاده مىباشد .
ب ) اين كتاب علاوه بر اين كه يك دوره كامل فقه - از طهارت تا ديات - را در بر دارد ، در آخر باب ششم ، مسائل امر به معروف و نهى از منكر را نيز به سبك جالبى بيان كرده است . از آن پس ديگر اين باب در رساله‌هاى عمليه جايى نداشت ، تا اين كه مرحوم آية الله سيد محسن حكيم در رسالهء « منهاج الصالحين » اين خلل را جبران فرمود ، و از آن پس جاى خود را در پاره اى از رساله‌هاى عمليه باز كرد .
ج ) رسالهء جامع عباسى بيست باب دارد كه پنج باب از ابواب عبادات آن تا آخر كتاب حج را ، خود مرحوم شيخ بهائى ( رض ) نوشته است و ساير ابواب آن به قلم شاگرد مبرزش مرحوم آية الله شيخ نظام الدين ساوجى ( قدس سره ) مىباشد .
گر چه مرحوم شيخ بهائى همت فراوانى داشت كه رساله را به اتمام برساند و در دسترس عموم قرار دهد ، ليكن اجل او را مهلت نداد ، و پيش از پايان يافتن تأليف رساله رخ در نقاب خاك كشيد از اين رو شاگرد وفادارش مرحوم ساوجى اين مهم را عهده دار شد ، و با الحاق 15 باب به رسالهء شيخ آن را تكميل فرمود .
د ) جامع عباسى در جهان تشيع از شهرت و اهميت خاصى برخوردار است ، و با گذشت زمان هر گز از اهميت آن كاسته نشده است ، و همان گونه كه در زمان تأليف توجه خاص و عام را به خود جلب كرده بود ، اينك نيز هم چنان مورد عنايت و توجه علما و فقهاست . بهترين گواه براى اثبات اين مطلب اين است كه بسيارى از فقها براى ابراز عقايد فقهى و ارائه نظرات خود به جاى تأليف كتابى مستقل ، تنها به حاشيه زدن و تعليقه نوشتن بر جامع عباسى اكتفا نمودند . نخستين حاشيه اى كه بر جامع عباسى نوشته شده است ، حاشيهء عالم بزرگ مرحوم ملا حسينعلى اصفهانى ( م 1286 ه . ق ) مىباشد .
مرحوم علامه تهرانى در الذريعه مىگويد : نسخهء قديمى « جامع عباسى » را كه به سال

236