عنوان تفسير بود .
قرآن اگر چه مفسرينى از ياران و صحابه رسول خدا داشت ( مانند امام على بن ابى طالب ، عبد الله بن عباس ، عبد الله بن مسعود و ابى بن كعب ) ولى رواج آن به شكل وسيع و گسترده ، در زمان حكومت بنى عباس واقع گرديد .
مؤلفين برخى از كتب تفسير اين دوران عبارتند از :
ابو النضر محمد بن سائب كلبى ( م 146 ه ق ) صاحب التفسير الكبير .
ابو الحسن مقاتل بن سليمان خراسانى ( م 150 ) .
شعبة بن الحجاج .
سفيان بن عيينه . ( م 198 ه ق ) ابو المنذر هشام بن محمد ( م 206 ) ابو عبد الله محمد بن عمر واقدى ( م 207 ) .
ابو جعفر محمد بن جرير طبرى ( م 310 ) صاحب التفسير الكبير معروف به جامع البيان فى تفسير القرآن .
ابو الحسن عباد بن عباس طالقانى ( م 385 ) .
اسماعيل بن عباد ( م 385 ) .
محمد بن يزيد قزوينى ، معروف به ابن ماجه .
ابو سعيد راهويه نيشابورى .
ابو الحسن اشعرى .
على بن عيسى رمانى .
جلال الدين محلى و جلال الدين سيوطى ، صاحبان تفسير جلالين .
ابو هلال عسكرى .
عبد الله محمد كوفى .
ابن حيان .
ابن فورك .
عبد الملك بن محمد بن اسماعيل معروف به ثعالبى نيشابورى ( م 429 ) .
شيخ طوسى ( 385 - 460 ) صاحب كتاب البيان فى تفسير القرآن .
سيد شريف رضى ، صاحب كتاب حقائق التنزيل و دقائق التأويل ( م 406 يا 404 ) .

103