اين رساله‌ها مىبايست چاپ بشود .
ولى با اين وصف بزرگانى مانند امام خمينى بودند كه بعد از فوت مرحوم آية الله العظمى بروجردى حتى با اصرار فراوان شاگردان و فضلاء ، شانه از زير بار چاپ رساله خالى كردند ، بعد از سپرى شدن مدتى با تقاضاى مكرر جمعى از اهالى تهران ، بعضى از فضلاء مطابق فتاواى ايشان در حاشيه عروة و وسيله رساله اى به نام « نجات العباد » تنظيم نموده و چاپ كردند ولى خود ايشان حاضر نشدند در امر چاپ و هزينه آن شركت و براى ترويج و معرفى خويش قدمى بردارند و از مال شخصى يا بيت المال و سهم امام ! در اين راستا بهره گيرند .
مجتهدان كم نظيرى كه رساله ننوشتند البته در اين موضوع ايشان تنها نيست ، بلكه جز ايشان فقهاى ديگرى نيز بودند كه با داشتن همهء شرايط لازم براى مرجعيت و نشر رساله و حتى با اصرار فضلاء و اساتيد حوزه‌هاى علميه حاضر به نشر رساله خود نشدند و تا آخر عمر از پذيرش آن شانه خالى كردند .
از آن جمله :
« استاد اساتيد حوزه علميه قم آية الله العظمى سيد محمد يزدى معروف به محقق داماد ( تغمّده الله برحمته و اسكنه الفسيح من جنّته ) .
« مظهر تقوا آية الله العظمى استاد نگارنده شيخ حسين حلى نجفى ( قدس سره ) .
« مظهر صفا و بىآلايشى آية الله العظمى استاد نگارنده ميرزا باقر زنجانى نجفى ( رضوان الله تعالى عليه ) كه همهء آنها از چهره‌هاى برجسته فقهاى شيعه بودند .
و مهمتر از اين هم شيخ اعظم انصارى ( طاب ثراه ) بعد از اين كه مرجع عام شيعيان جهان شد هر چه مقلدان ايشان اصرار كردند كه رساله اى تنظيم كند نپذيرفت و فرمود رساله‌هاى پيشينيان در بين ما هست و تنظيم كردن رساله‌هاى تكرارى معنا ندارد . بعد از اصرار بىحد آنان گفت من چند حاشيه اى كه دارم بر رساله آنها مىنويسم و به آنها ضميمه مىكنم .
و او تنها به حاشيه نويسى بر سه رساله پيش از خود بسنده نموده كه عبارتند از :
نخبة مرحوم آية الله شيخ محمد ابراهيم كرباسى اصفهانى ( كه متن آن فارسى بود )

497