و بديهى است كه امام ( عليه السلام ) به مالكيت صاحب گره از آن جهت حكم نموده است كه طناب ، قرينه است بر اختصاص آن ديوار به آن گره و چون آن گره تحت يد و استيلا مىباشد پس ديوار نيز به تبعيت آن گره در تحت استيلا و يد مىباشد . و لذا صاحب طناب ، مالك آن ديوار شناخته مىشود . البته اين در صورتى است كه آن قرينه معارض با قرينه ديگرى نباشد . مثلا اگر روى آن ديوار سقفى بنا شده باشد كه مربوط به منزل ديگرى غير از صاحب طناب است در اين صورت اين دو قرينه با هم تعارض مىكنند . قرينه سقف اقتضا مىكند كه ديوار اختصاص به صاحب سقف داشته باشد و قرينه طناب و گره اقتضا مىكند كه ديوار اختصاص به صاحب طناب داشته باشد و با تعارض اين دو قرينه ، حكم به اشتراك ديوار ميان دو نفر داده خواهد شد . لذا ماده 109 قانون مدنى مىگويد :
" ديوارى كه ما بين دو ملك واقع است مشترك ما بين صاحب آن دو ملك محسوب مىشود مگر اين كه قرينه يا دليلى بر خلاف آن موجود باشد " .
البته اين حكم اختصاص به ديوار ندارد بلكه در همه موارد جارى است مانند درخت ، چاه و غير آن . لذا ماده 135 قانون مدنى چنين مىگويد : " درخت و حفيره و نحو آنها كه فاصل ما بين املاك باشد در حكم ديوار ما بين خواهد بود " . همچنين در مورد سقفهاى آپارتمانى و غيره اصل آن است كه سقف منصوب بر ديوار از آن كسى است كه در زير آن سكونت داشته و بر آن يد دارد مگر آن كه روى آن سقف غرفه يا طبقه ديگرى ساخته شده باشد و شخص ديگرى بر آن تصرف و استيلا داشته باشد كه در اين صورت تصرف مالكانه صاحب طبقه تحتانى و صاحب طبقه فوقانى نسبت به سقف ، تعارض كرده و در نتيجه سقف ما بين ، مشترك بين آن دو نفر محسوب مىشود .

80