تعريف سند " سند " در لغت عبارت است از آنچه كه مىتوان آن را مدرك قرار داد مصباح المنير در باره سند مىگويد : به معناى تكيه دادن به ديوار يا غير آن مىباشد . و ابن اثير در النهايه در ماده سند مىگويد : سند به منطقه مرتفع از زمين گفته مىشود و تساند به معناى تعاون است . و در اقرب الموارد مىگويد : سند اليه يعنى اعتمد عليه و در فرهنگ معين مىگويد : سند آنچه كه بدان اعتماد كنند و مدرك و مستند را نيز سند گويند .
اما در اصطلاح حقوقى ، قانون مدنى در ماده ( 1284 ) آن را چنين تعريف كرده است : " سند عبارت است از هر نوشته كه در مقام دعوى يا دفاع ، قابل استناد باشد " پس سند در معناى اصطلاحى داراى دو ركن مىباشد اولا : بايد نوشته باشد و ثانيا : بايد قابل استناد باشد . پس اگر نوشته نباشد و يا نوشته اى باشد كه در مقام دعوى يا دفاع قابل استناد نباشد از نظر اصطلاحى سند نيست .
از اين تعريف چنين استظهار مىشود كه سند وسيله اثبات حق است و عامه مردم سند را با عقد اشتباه كرده و به سند كه دليل است عقد مىگويند . اين اشتباه از فرهنگ قانون فرانسه نشأت گرفته است چرا كه در اين قانون بين تصرف قانونى

217