عبادت و پرستش نيست ، ولى ممنوع است شرعا على الظاهر . پس احتراماتى كه صاحبان مذاهب از بزرگان مذهب خود مىكنند با اعتقاد به آن كه آنها بندگانى هستند كه در همه چيز محتاج به حق تعالى هستند - در اصل وجود و كمال آن - و عباد صالحى هستند كه با آن كه مالك نفع و ضرّ و موت و حيوة خود نيستند ، به واسطهء عبوديّت مقرّب درگاه و مورد عنايات حق تعالى و وسيلهء عطيّات اويند ، به هيچ وجه شائبهء شرك و كفر در آن نيست ، و احترام خاصان خدا احترام او و « حبّ خاصان خدا حبّ خداست » . [1] و در بين طوايف اشهد باللَّه و كفى به شهيدا طايفه اى كه به بركت اهل بيت وحى و عصمت و خزّان علم و حكمت از جميع طوايف عائلهء بشرى در توحيد و تقديس و تنزيه حق تعالى ممتازند ، طايفهء شيعهء اثنى عشرى است ، كه كتب اصول عقايد آنها - مثل كتاب شريف اصول كافى و كتاب شريف توحيد شيخ صدوق رضوان اللَّه عليه - و خطب و ادعيهء ائمّهء معصومين آنها ، كه در توحيد و تقديس حق جلّ و علا از آن معادن وحى و تنزيل صادر شده ، شهادت بر آن مىدهد كه چنين علومى در بشر سابقه نداشته و حق تعالى را هيچ كس مثل آنها تقديس و تنزيه ننموده پس از كتاب مقدس وحى الهى و قرآن شريف كه به يد قدرت نگاشته شده .
معذلك كه شيعه در جميع امصار و اعصار از چنين ائمّهء هداى معصومين منزّهين موحّدين ، تبعيّت نمودند و به برهانهاى روشن آنها حق را شناخته و تنزيه و توحيد نمودند ، بعضى از طوايف ، كه الحاد آنها از عقايد و كتب آنها معلوم است ، باب طعن و لعن را بر اينها مفتوح و به واسطهء نصب باطنى كه داشته‌اند تابعين اهل بيت عصمت را به شرك و كفر منسوب نمودند .
و اين در بازار معرفت و حكمت گر چه ارزشى ندارد ولى چون مفسده اش اين است كه مردم ناقص و عوام جاهل بى خبر را از معادن علم دور و به جهل و شقاوت سوق مىدهد ، جنايت بزرگى است به نوع بشر كه جبران آن به هيچ

[1] - پاورقى 248 . .

285