الأَرْضِ إِله 43 : 84 [1] را اظهار مىكنيم ، ولى تا اين مطلب برهانى به قلب نرسيده و صورت باطنى قلب نشده ، ما از حدّ علم به حدّ ايمان نرسيديم و از نور ايمان كه مملكت باطن و ظاهر را نورانى كند بهره و نصيبى نداريم . و از اين جهت است كه با داشتن برهان بر اين مطلب شامخ الهى ، باز در تكثير واقعيم و از توحيد ، كه قرّة العين اهل اللَّه است ، بى خبريم ، كوس لا مؤثّر في الوجود الا اللَّه مىزنيم و چشم طمع و دست طلب پيش هر كس و ناكس داريم :
< شعر > « پاى استدلاليان چوبين بود پاى چوبين سخت بى تمكين بود » [2] < / شعر > و اين تطهير از مقامات بزرگ سالكين است . و پس از اين مقام مقامات ديگرى است كه از حدّ ما خارج است ، و شايد در خلال اين اوراق به مناسبت ان شاء اللَّه ذكرى از آن پيش آيد .
باب دوم در اعتبارات قلبيّهء ستر عورت است چون سالك إلى اللَّه خود را حاضر در محضر مقدّس حق جلّ و علا ديد ، بلكه باطن و ظاهر و سرّ و علن خود را عين حضور يافت ، چنانچه از كافى و توحيد روايت شده كه حضرت صادق عليه السلام فرمود : انّ روح المؤمن لاشدّ اتّصالا بروح اللَّه من اتّصال شعاع الشّمس بها . [3] بلكه به برهان قوى

[1] - « اوست كسى كه در آسمان خداست و در زمين خداست . » ( زخرف - 84 ) .
[2] - شعر از مولوى است . .
[3] - « همانا پيوند روح مؤمن به روح خدا استوارتر از پيوستگى پرتو آفتاب به آن است . » اصول كافى ، ج 3 ، ص 242 ، « كتاب الايمان و الكفر » ، « باب اخوة المؤمنين بعضهم لبعض » ، حديث 4 . .

94