إسم الكتاب : آداب نماز ( فارسي ) ( عدد الصفحات : 399)

مقامات متوجّه اين مقصد باشد ، و حقيقت وحدانيّت و الوهيّت حق را به قلب برساند ، و قلب را در اين سفر معراجى الهى كند تا شهادتش حقيقت پيدا كند و از نفاق و شرك منزّه گردد .
و در شهادت به رسالت نيز اشاره به آن شايد باشد كه دستگيرى ولىّ مطلق و نبىّ ختمى در اين معراج سلوكى از مقامات شامله است ، كه بايد سالك در تمام مقامات متوجّه آن باشد و سرّ ظهور « اوّليّت » و « آخريّت » كه از مقامات ولايت است ، از براى اهلش واضح گردد .
و بايد دانست كه فرق است بين « شهادت » در اول نماز ، و « شهادت » در تشهد ، زيرا كه آن ، شهادت قبل از سلوك است و شهادت تعبّدى يا تعقّلى است ، و اين شهادت پس از رجوع است و آن شهادت تحقّقى يا تمكَّنى است . پس « شهادت » تشهّد را خطر عظيم است ، زيرا كه در آن دعوى تحقّق و تمكَّن است و دعوى رجوع به كثرت است بى احتجاب . و چون اين مقام شامخ براى امثال ما حاصل نيست ، بلكه با اين حال كه اكنون داريم متوقّع نيز نيست ، ادب در حضرت بارى آن است كه قصور خود و ذلَّت و نقص و عجز و بيچارگى خويش را در نظر آريم و با حال شرمسارى به بارگاه قدس متوجّه شده عرضه داريم :
بار الها ، ما از مقامات اولياء و مدارج اصفياء و كمال مخلصين و سلوك سالكين ، حظَّى جز الفاظى چند نداريم ، و از جميع مقامات به قيل و قال قناعت نموديم كه نه از آن كيفيّتى حاصل شود نه حال . بار خدايا ، حبّ دنيا و تعلَّقات آن ما را از بارگاه قدس و محفل انس تو محجوب نموده ، مگر تو با لطف خفىّ خود از ما افتادگان دستگيرى فرمايى و جبران ما سبق را فرمايى ، تا بلكه از خواب غفلت انگيخته شده راهى به محضر قدس پيدا كنيم .
فصل دوم عن مصباح الشّريعة . قال الصّادق عليه السّلام : التشهّد ثناء على اللَّه

363