إسم الكتاب : آداب نماز ( فارسي ) ( عدد الصفحات : 399)

بسم اللَّه هر سوره متعلَّق به خود آن سوره باشد . بنابر اين ، در سورهء مباركهء « قدر » چنين مىشود كه حقيقت شريفهء قرآنيّه و لطيفهء مقدّسهء الهيّه را باسم اللَّه ، كه حقيقت جمعيّهء اسمائيّه و اسم اعظم ربوبى است و متعيّن به رحمت مطلقهء « رحمانيّه » و « رحيميّه » است ، در ليلة القدر محمديّه صلَّى اللَّه عليه و آله نازل فرموديم ، يعنى ، ظهور قرآن تبع ظهور جمعى الهيّت و قبض و بسط « رحيميّت » و « رحمانيّت » است ، بلكه حقيقت قرآن مقام ظهور حضرت اسم اللَّه الاعظم است به ظهور « رحمانيّت » و « رحيميّت » و جامع جمع و تفصيل است ، از اين جهت ، اين كتاب شريف « قرآن » است و « فرقان » است ، چنانچه روحانيّت رسول ختمى ، و مقام مقدّس ولايت آن سرور ، نيز قرآن و فرقان است و مقام احديّت جمع و تفصيل است .
پس ، ذات مقدّس به حسب اين احتمال گويى چنين فرمايد : ما به تجلَّى به مقام اسم اعظم ، كه مقام احديّت جمع و تفصيل است ، به ظهور رحمت « رحمانيّه » و « رحيميّه » قرآن را تنزّل داديم در ليلهء قدر محمدى . و چون در عالم فرق ، بلكه فرق الفرق ، فرقانيّتى بين « قرآنين » ، يعنى قرآن مكتوب منزل و قرآن منزل عليه يعنى كتاب الهى و حقيقت محمّديّه ، حاصل شده ، در ليلهء وصال وصل بين القرآنين و جمع بين الفرقانين فرموديم ، و به اين اعتبار نيز اين شب « ليلهء قدر » [ است ] ولى قدر آن را به آن طور كه شايد ، جز خود حضرت خاتم النبيين صلَّى اللَّه عليه و آله كه صاحب ليلة القدر است بالاصالة و اوصياء معصومين او كه صاحب آنند بالتّبعيّة ، كسى نداند .
تتمة در ذكر بعض روايات كه در فضل « ليلة القدر » وارد شده از آن جمله رواياتى است كه عارف باللَّه ، سيد بن طاووس رضى اللَّه عنه در كتاب شريف اقبال نقل فرموده ، مىفرمايد : « در كتاب يواقيت ، تأليف ابو الفضل بن محمد الهروى ، يافتم اخبارى در فضل ليلة القدر . » تا آن كه مىگويد از پيغمبر نقل است كه فرمود : « موسى گفت : الهى من قرب تو را مىخواهم . فرمود : قرب من از براى كسى است كه بيدار باشد در شب

333