است . اگر يك فرد مسلمان و لو بنده باشد مشركى را پناه دهد و در زنهار خويش گيرد او نيز ايمن است و ساير مسلمانان بايد رعايت عهد او كنند و در شرائع فرمود يك تن مسلمان تا ده مشرك را مىتواند پناه دهد و اگر مشركى به شبهه أمان به كشور اسلامى در آمد و چنان پنداشت كسى متعرض او نخواهد شد نيز در امان است و جان و مال او محفوظ و بر امام عليه السلام است او را آگاه كند به اشتباهش و به وطنش يا جائى كه مأمن او باشد باز گرداند و بعبارة ديگر كشتن كافر يا مشرك جائز نيست مگر آن كه خود دانسته تن به خطر دهد .
از اين جا حكم مشركين كه براى تجارت و مقاصد ديگر به بلاد مسلمانان مىآيند معلوم مىگردد چون به اميد ايمنى داخل مىشوند و معتقدند جان و مالشان محفوظ خواهد بود و اگر امام عليه السلام ظاهر بود آنان را به وطنشان باز مىگردانيد و اكنون كه امام حاضر نيست به شبهه ايمنى مال و جانشان محفوظ است و عبور از بلاد اسلامى را براى هيچ يك از اصناف كفار ممنوع نشمردند مگر حرم مكه زادها الله شرفا و در حجاز سكنى گرفتن آنها ممنوع است نه عبور كردن .

212