إسم الكتاب : الجمل والعقود في العبادات ( عربي - فارسي ) ( عدد الصفحات : 416)

نبودن . 7 - وجود داشتن امام عادل [1] يا كسى كه از قبل وى منصوب و مأمور براى جهاد [2] باشد . و هر گاه يكى از اين شرائط مختل گردد جهاد ، ساقط است .
مرابطه [3] و مرز دارى مستحب است و حد اقل آن ، سه روز تا چهل روز است و زائد بر اين مدت جهاد محسوب مىشود . جهاد به سبب نذر نيز بر انسان واجب مىگردد

[1] - مقصود از امام عادل همانطور كه در نماز جمعه ص 240 ، حاشيهء 54 گفته شد امام معصوم مفترض الطاعه است كه به عقيدهء شيعه منحصر به ائمهء اثنى عشر عليهم السلام مىباشد . جهاد بمعنى اول از معانى مذكور در حاشيهء قبل يعنى نبرد به قصد دعوت كفار به اسلام نزد همهء مذاهب اسلامى مشروط باذن امام و پيشواى مسلمين است و به همين جهت فقهاى اهل سنت نيز در مسائل مربوط به جهاد از قبيل : احكام جزيه ، غنيمت ، امان دادن به دشمن ، انفال ( بكسر همزه ) و امثال آن ، اذن امام را مورد توجه قرار داده اند : بنا بر اين ، مذهب شيعهء اماميه و ساير مذاهب اسلام در اصل كلى اعتبار اذن امام ، توافق دارند و مورد اختلاف ، تنها شرائط امام و صلاحيت اوست : اماميه بحسب ادلهء عقلى و نقلى امامت را منوط به نص خدا و رسول و واجد بودن مقام عصمت مىدانند و بر اين اساس ، امامت و پيشوايى و حكمراني ديگران را در مورد جهاد و امثال آن منشأ اثر نمىدانند پس نزاع بين فريقين ، باصطلاح صغروى است نه كبروى .
[2] - منظور اينست كه در جهاد ، اذن امام يا نايب خاص وى كه او را باسم و رسم مأمور اجراى حكم جهاد كرده باشد اعتبار دارد اما نايب عام يعنى مجتهد جامع الشرائط كه بحسب مدارك موجود ، با همه اختلافى كه در آن وجود دارد نيابت وى بطور كلى با اوصاف و صفات نه باسم و رسم ، در عصر غيبت امام ثابت گرديده بنا به گفتهء شهيد دوم در شرح لمعه ج 1 ص 185 اذن چنين نائبى در جهاد بمعنى اول اثر ندارد اما ساير اقسام جهاد ، اصولا متوقف بر اذن امام نمىباشد بلكه هر گاه ضرورت ايجاب نمايد مسلمين خود به آن قيام مىكنند . بنا بر اين ، جهاد به منظور دعوت كفار به اسلام به عقيدهء شيعهء اماميه منحصر به زمان حضور امام است و در عصر غيبت ، اين وظيفه ساقط است .
[3] - مرابطه يا رباط بمعنى مرزدارى و سد ثغور و حفظ حدود كشور يكى از عبادات بزرگ و مانند جهاد ، واجب كفائى است . در قرون اوليهء اسلام رسم بر اين بود كه همانطور كه عده اى گوشهء انزوا و راه پارسايى و عزلت از خلق را پيش مىگرفتند طايفه اى هم جهت نيل به سعادت ، از خانه و لانه و زن و فرزند دست مىكشيدند و تا پايان عمر در مرزهاى كشور پهناور اسلام بحفظ حدود و حمايت از آب و خاك و جان و عرض مسلمانان اشتغال مىورزيدند : تاريخ اسلام نام پرهيزكارانى را ضبط كرده است كه قربة إلى الله به اين عمل حياتى دست زده اند . از بين همين مردم ، دولتى به نام مرابطين در قرن پنجم در صحراى افريقا پديد آمد كه بر قسمت عمدهء مغرب اقصى و آندلس حكومت مىكرد و مؤسس اين سلسله يحيى بن ابراهيم جدلى و يكى از رجال و شخصيتهاى مشهور اين حكومت يوسف بن تاشفين بنيان گذار كشور مراكش است .

365