مىباشد : يا بهبودى مىيابد ، يا مىميرد ، و يا مرض وى تا ماه رمضان ديگر ، ادامه پيدا مىكند :
1 - پس اگر بهبودى يابد قضاى روزه هاى فوت شده بر وى لازم است .
و اگر قضا ناكرده بميرد بر ولى او واجب است كه آن را از جانب وى قضا كند . و ولى بزرگترين فرزندان ذكور او است . و چنانچه آنان ، متعدد و همه در يك سن قرار داشته باشند قضاى روزه را بايد هر كسى به سهم خود به جا آورد . يا اين كه بعضى از آنان همهء آن را انجام دهند تا از بقيه ساقط گردد . و اگر نميرد و نيت قضا داشته باشد و بدون تقصير و كوتاهى در ترك قضاء ، ماه رمضان بعد سر رسد ، ماه اخير را روزه مىگيرد و ماه اول را قضا مىنمايد . و بر وى كفاره اى نخواهد بود . و اگر از روى سستى و كوتاهى آن را تأخير انداخته باشد ماه فعلى را ادا و گذشته را قضا مىنمايد و براى هر روز دو مد گندم ، و دست كم يك مد ، صدقه مىدهد .
2 - و چنانچه تا فرا رسيدن رمضان ديگر بهبودى نيابد ماه حاضر را روزه گيرد و بعوض ماه اول صدقه بدهد و ديگر قضاى آن بر وى واجب نيست . و حكم گذشتن زائد بر دو ماه رمضان ، درست مانند دو ماه است بدون تفاوت .
3 - و اگر به همان مرض به درود حيات گويد مستحب است ولى وى ، روزه هاى

318