1 - درهء ضجنان . 2 - درهء شقره . 3 - بيداء . 4 - ذات الصلاصل [1] 5 - ما بين قبرها [2] . 6 - زمين شن زار . 7 - زمين نمك زار . 8 - خوابگاه

[1] - مراد از اين چهار كلمه دره هايى است ميان راه مدينه و مكه به اين شرح : بيداء به گفتهء ابن ادريس واقع در يك ميلى ذو الحليفة ( ميقات اهل مدينه ) به طرف مكه است . ذات الصلاصل مسلما در همين راه واقع شده اما محل و حدود آن را معين نكرده اند برخى احتمال داده اند كه آن ، زمينى است داراى صلصال ( صوت ) يعنى هنگام راه رفتن در آن صدايى به گوش مىرسد به لحاظ اين كه خاك آن مخلوط از شن و گل پخته ( از تابش آفتاب ) است ، و به همين مناسبت بعضى مطلق نماز گذاردن در زمين با اين خصوصيت را مكروه دانسته اند . ضجنان ( بفتح ض و سكون ج ) نام كوهى است در ناحيه مكه يا تهامه و مراد از آن درهء مجاور آن كوه است . شقره ( بفتح شين و كسر قاف ، يا بضم شين و سكون قاف ) موضع معروفى است در راه مكه يا احتمالا هر زمينى است كه در آن شقايق نعمان ( نام گياهى است ) برويد . بنا به قولى : اين چهار موضع محل خسف ( شكاف ناشى از زمين لرزه ) است ، پس در همهء مواضع خسف ، نماز كراهت دارد . رك : مصباح الفقيه ج 2 ص 189 به اختصار .
[2] مؤلف در ( نهايه ج 1 ص 111 ) مىگويد : « و چنانچه در قبرستان نماز گذارد بايد ، بين خود و قبر ، حائلى و لو نيزهء كوچك يا چيزى شبيه آن ، قرار دهد . و اگر متمكن از آن نباشد ، بايد فاصلهء وى با قبر ، از پيش رو و جانب چپ و راست ده گز بوده باشد ، و باكى نيست كه قبر ، پشت سر او واقع شود . و در روايتى نماز بسوى قبور امامان مورد رخصت قرار گرفته اما آن روايت بر نمازهاى نافله حمل مىشود ، گو اين كه احتياط همان است كه گفتيم » .

212