چهارم : گفتن نام خدا هنگام فرستادن سگ ، و اگر عمدى نام خدا را نبرد ، آن شكار حرام است ، ولى اگر فراموش كند اشكال ندارد .
پنجم : مردن شكار به سبب زخمى كه از دندان سگ پيدا كرده ، پس اگر سگ شكار را خفه كند ، يا شكار از دويدن يا افتادن و يا ترس بميرد حلال نيست .
ششم : آن كه كسى كه سگ را فرستاده ، وقتى برسد كه حيوان مرده باشد يا اگر زنده است به اندازه سر بريدن آن وقت نباشد ، و چنانچه هنگامى برسد كه به اندازه سر بريدن وقت باشد و سر حيوان را نبرد تا بميرد حلال نيست .
( مسأله 2533 ) : كسى كه سگ را فرستاده اگر وقتى رسيد كه مىتوانست حيوان را سر ببرد ، ولى مثلا به سبب بيرون آوردن كارد و مانند آن وقت گذشته و آن حيوان مرده حلال مىباشد ، ولى اگر چيزى همراه او نباشد كه با آن سر حيوان را ببرد و حيوان بميرد ، حلال نمىشود ، اما اگر در اين حال سگ را وادار كند كه آن حيوان را بكشد حلال مىشود .
( مسأله 2534 ) : اگر چند سگ را بفرستد و با هم حيوانى را شكار كنند چنانچه همه آنها داراى شرطهائى كه در مسأله ( 2533 ) گذشت بوده اند ، شكار حلال است ، و اگر يكى از آنها داراى آن شرايط نبوده شكار حرام است .
( مسأله 2535 ) : اگر سگ را براى شكار حيوانى بفرستد و آن سگ حيوان ديگرى را شكار كند ، آن شكار حلال و پاك است ، و نيز اگر آن حيوان را با حيوان ديگرى شكار كند ، هر دوى آنها حلال و پاك مىباشد .
( مسأله 2536 ) : اگر چند نفر با هم سگ را بفرستند و يكى از آنها كافر باشد و عمدى نام خدا را نبرد ، آن شكار حرام است . و نيز اگر يكى از سگهائى را كه فرستاده اند به طورى كه در مسأله ( 2533 ) گذشت تربيت نشده باشد ، آن شكار حرام مىباشد .
( مسأله 2537 ) : اگر باز يا حيوان ديگرى غير سگ شكارى ، حيوانى را شكار كند ، آن شكار حلال نيست ، ولى اگر وقتى برسند كه حيوان زنده باشد و به دستور شرعى سر آن را ببرند حلال است .

466