سوم : به كار بردن اسلحه براى شكار حيوان ، و اگر مثلا جائى را نشان كند و اتفاقى حيوانى را بكشد ، آن حيوان پاك نيست و خوردنش حرام است .
چهارم : گفتن نام خدا هنگام به كار بردن اسلحه ، و چنانچه عمدى نام خدا را نبرد شكار حلال نمىشود ، ولى اگر فراموش كند اشكال ندارد ، ولى بايد پيش از مصرف كردن آن ، اسم خدا را ببرد .
پنجم : آن كه وقتى به حيوان برسد كه مرده باشد ، يا اگر زنده است به اندازه سر بريدن آن وقت نباشد ، و چنانچه به اندازه سر بريدن وقت باشد و سر حيوان را نبرد تا بميرد حرام است .
( مسأله 2525 ) : اگر دو نفر حيوانى را شكار كنند ، و يكى از آنان مسلمان و ديگرى كافر باشد ، يا يكى از آن دو نام خدا را ببرد و ديگرى عمدى نام خدا را نبرد ، آن حيوان حلال نيست .
( مسأله 2526 ) : اگر پس از تير زدن به حيوان مثلا در آب بيفتد و شخص بداند كه حيوان به سبب تير و افتادن در آب جان داده ، حلال نيست بلكه اگر نداند كه جان دادن آن تنها به سبب تير بوده حلال نمىباشد .
( مسأله 2527 ) : اگر با سگ غصبى يا اسلحه غصبى حيوان را شكار كند شكار حلال است و مال خود او مىشود ، ولى گذشته از اين كه گناه كرده ، بايد اجرت اسلحه يا سگ را به صاحبش بدهد .
( مسأله 2528 ) : اگر با شمشير يا چيز ديگرى كه شكار كردن با آن صحيح است با شرطهائى كه در مسأله ( 2525 ) گذشت ، حيوانى را دو قسمت كنند ، و سر و گردن در يك قسمت بماند و شخص وقتى برسد كه حيوان جان داده باشد ، هر دو قسمت حلال است ، و هم چنين است اگر حيوان زنده باشد ولى به اندازه سر بريدن وقت نباشد ، اما اگر به اندازه سر بريدن وقت باشد و ممكن باشد كه مقدارى زنده بماند ، قسمتى كه سر و گردن ندارد حرام ، و قسمتى كه سر و گردن دارد ، اگر سر آن را به دستور شرعى ببرند حلال و گر نه آن هم حرام مىباشد .
( مسأله 2529 ) : اگر با چوب يا سنگ يا چيز ديگرى كه شكار كردن با آن

464