كند ، يا نداند قبله كدام سمت است ، يا نتواند حيوان را رو به قبله كند ، اشكال ندارد .
و احتياط واجب آن است كه ذبح كننده حيوان نيز رو به قبله باشد .
چهارم : گفتن نام خدا به نيت سر بريدن ، هنگامى كه مىخواهد سر حيوان را ببرد يا كارد به گلويش بگذارد ، و همين قدر كه بگويد بسم الله كافى است ، و اگر بى قصد سر بريدن نام خدا را ببرد ، آن حيوان پاك نمىشود و گوشت آن هم حرام است ، و نيز اگر از روى ندانستن حكم نام خدا را نبرد ، ولى اگر فراموش كند و نام خدا را نبرد اشكال ندارد . و در هر صورت هر وقت يادش آمد نام خدا را ببرد .
پنجم : حركت كردن حيوان پس از سر بريدن ، گرچه مثلا چشم يا دم خود را حركت دهد ، يا پاى خود را به زمين زند ، و اين حكم در صورتى است كه زنده بودن آن حيوان در حال ذبح مشكوك باشد ، و گر نه لازم نيست ، و نيز احتياط واجب آن است كه به اندازه معمول آن حيوان خون از بدنش بيرون آيد .
ششم : جدا نكردن سر حيوان پيش از در آمدن روح بنابر احتياط لازم در غير پرندگان ، بلكه در پرندگان هم ، و نيز نكندن پوست آن ، ولى اگر غفلت كرد يا به سبب تيزى چاقو سر جدا شد اشكالى ندارد ، وذبيحه حلال است . و هم چنين بنابر احتياط نخاع حيوان را عمدى قطع نكند ، و بيرون هم نياورد .
هفتم : آن كه كشتن از مذبح باشد ، و حرام است كارد را در پشت گردن فرو برده به جلو بياورند ، و اگر چنين كنند احتياط لازم اجتناب از گوشت آن است .
هشتم : آن كه وقتى ذبح نمود ، كارد را به آخر نرساند ، چه آن كه حرام است ، و بنابر احتياط لازم بايد از گوشت آن اجتناب كرد .
( مسأله 2517 ) : گوشتهائى كه از بلاد كفر مىآورند و تذكيه شرعى آنها ثابت نشده ، محكوم به نجاست و خوردن آنها حرام است ، و خريد و فروش آنها نيز جايز نمىباشد ، و نوشته يا گفته اشخاص غير موثق و مجهول الحال اعتبار شرعى ندارد .

461