( مسأله 2224 ) : هنگام حواله دادن ، شخص بايد بدهكار باشد ، پس اگر بخواهد از كسى قرض كند ، تا وقتى از او قرض نكرده بنابر احتياط لازم نمىتواند او را به شخصى حواله دهد كه آنچه را بعدا قرض مىدهد از آن شخص بگيرد .
( مسأله 2225 ) : حواله دهنده و طلبكار بايد مقدار حواله و جنس آن را بدانند ، پس اگر مثلا ده من گندم و ده تومان پول به يك نفر بدهكار باشد ، و به او بگويد يكى از دو طلب خود را از فلانى بگير ، و آن را معين نكند حواله درست نيست .
( مسأله 2226 ) : اگر بدهى واقعا معين باشد ولى بدهكار و طلبكار هنگام حواله دادن ، مقدار و يا جنس آن را ندانند حواله صحيح است ، مانند اين كه اگر طلب كسى را در دفتر نوشته ، ولى پيش از ديدن دفتر حواله بدهد ، سپس دفتر را ببيند و به طلبكار مقدار طلبش را بگويد .
( مسأله 2227 ) : طلبكار مىتواند حواله را قبول نكند ، هر چند كسى كه به او حواله شده فقير نباشد و در پرداختن حواله هم كوتاهى ننمايد .
( مسأله 2228 ) : اگر كسى كه به حواله دهنده بدهكار نيست حواله را قبول كند ، پيش از پرداختن حواله نمىتواند مقدار حواله را از حواله دهنده بگيرد ، و اگر طلبكار طلبش را به مقدار كمتر صلح كند ، كسى كه حواله را قبول كرده تنها همان مقدار را مىتواند از حواله دهنده مطالبه نمايد .
( مسأله 2229 ) : پس از تحقق حواله ، حواله دهنده و آنكه به او حواله شده نمىتوانند حواله را به هم بزنند ، و هر گاه كسى كه به او حواله شده هنگام حواله فقير نباشد ، گرچه بعدا فقير شود ، طلبكار هم نمىتواند حواله را به هم بزند ، و هم چنين است اگر موقع حواله فقير باشد و طلبكار بداند كه فقير است ; ولى اگر نداند كه فقير است سپس بفهمد ، گرچه در آن وقت توانگر شده ، طلبكار مىتواند حواله را به هم بزند و طلب خود را از حواله دهنده بگيرد .
( مسأله 2230 ) : بدهكار و طلبكار ، و كسى كه به او حواله شده اگر قبول او در صحت حواله معتبر باشد ، يا يكى از آنان براى خود حق به هم زدن حواله را قرار

406