يادش آمد .
ششم : نشستن اشتباهى در جائى كه بايد بايستد ، مانند هنگام قرائت نماز ; و ايستادن اشتباهى در جائى كه بايد بنشيند ، مانند حال تشهد .
هفتم : كم يا زياد كردن اشتباهى هر چيزى در نماز .
هشتم : كسى كه در نماز سهو كرده و نمى داند جزئى را كم يا زياد كرده است .
نهم : كسى كه در نماز چهار ركعتى شك كند چهار يا سه ركعت خوانده ، و گمان دارد چهار ركعت خوانده ، پس بايد نمازش را تمام كند ، و پس از سلام دو سجده سهو كند .
دهم : كسى كه پس از داخل شدن در عمل ديگر شك كند واجبى را انجام داده يا نه ، نبايد اعتنا كند ، و نماز را به پايان رسانده ، و براى احتمال نقصان و تمام نبودن نماز ، بنابر احتياط مستحب دو سجده سهو كند .
( مسأله 1207 ) : كسى كه اشتباهى يا به خيال اين كه نمازش تمام شده حرف بزند ، بايد دو سجده سهو بجا آورد .
( مسأله 1208 ) : براى صداى آه كشيدن و سرفه كردن سجده سهو واجب نيست ، ولى اگر سهوى آخ يا آه بگويد ، بايد سجده سهو نمايد .
( مسأله 1209 ) : اگر چيزى را كه سهوى اشتباه خوانده دوباره به طور صحيح بخواند براى دوباره خواندن آن سجده سهو واجب نيست .
( مسأله 1210 ) : هر گاه در نماز مدتى سهوى حرف بزند و همه آنها عرفا يك بار شمرده شود ، دو سجده سهو كافى است .
( مسأله 1211 ) : اگر تسبيحات اربع را سهوا نگويد ، بايد دو سجده سهو كند .
( مسأله 1212 ) : اگر در جائى كه نبايد سلام دهد ، اشتباهى يك يا دو يا هر سه سلام را بگويد ، بايد دو سجده سهو نمايد .
( مسأله 1213 ) : اگر يك سجده يا تشهد را فراموش كند ، و پيش از ركوع ركعت بعد يادش بيايد ، بايد برگشته و بجا آورد ، و پس از نماز بنابر احتياط واجب براى ايستادن بى جا دو سجده سهو كند .

222