در نماز همان طور بخواند ، سپس بفهمد غلط خوانده ، بايد دوباره نماز را بخواند .
( مسأله 979 ) : اگر زير وزبر كلمه اى را نداند ، يا نداند مثلا كلمه اى به س است يا به ص ، بايد ياد بگيرد ، و چنانچه دو گونه يا بيشتر بخواند ، مانند اين كه در اهدنا الصراط المستقيم صراط را يك بار با سين و بار ديگر با صاد بخواند نمازش باطل است ، ولى اگر آن كلمه اى را كه دو گونه خوانده از اذكار باشد ، و غلط خواندن از ذكر بودن خارجش نكند نمازش صحيح است .
( مسأله 980 ) : اگر در كلمه اى واو باشد و حرف قبل از واو در آن كلمه پيش داشته باشد ، و حرف پس از واو در آن كلمه همزه باشد ، مانند كلمه سوء بايد آن و او را مد بدهد يعنى آن را بكشد ، و هم چنين اگر در كلمه اى الف باشد و حرف پيش از الف زبر ، و حرف پس از الف در آن كلمه همزه باشد ، مانند جاء بايد الف آن را بكشد ; و نيز اگر در كلمه اى ى باشد و حرف پيش از ى در آن كلمه زير داشته باشد ، و حرف پس از ى در آن كلمه همزه باشد ، مانند جئ بايد ى را با مد بخواند ، و اگر پس از اين حروف واو و الف و يا به جاى همزه حرفى باشد كه ساكن است ، يعنى زبر و زير و پيش ندارد ، باز هم بايد اين سه حرف را با مد بخواند مثلا در ولا الضالين كه پس از الف حرف لام ساكن است بايد الف آن را با مد بخواند .
و چنانچه به اين دستور رفتار نكند ، احتياط واجب آن است كه نماز را تمام كند و دوباره بخواند .
( مسأله 981 ) : احتياط واجب آن است كه در نماز ، وقف به حركت و وصل به سكون ننمايد ، و معناى وقف به حركت آن است كه زير يا زبر يا پيش آخر كلمه اى را بگويد ، و بين آن كلمه و كلمه بعدش فاصله دهد ، مثلا بگويد : الرحمن الرحيم ، و ميم الرحيم را زير بدهد ، سپس قدرى فاصله دهد و بگويد : مالك يوم الدين . و معناى وصل به سكون آن است كه زير يا زبر يا پيش كلمه اى را نگويد و آن كلمه را به كلمه بعد بچسباند ، مانند اين كه بگويد : الرحمن الرحيم و ميم الرحيم را زير ندهد وزود مالك يوم الدين را بگويد .

181