( مسأله 1502 ) : غنى بودن شخص زمانى محقق مىشود كه شخص مصارف ساليانه خود و عيال خود را داشته باشد هر چند مالك بالفعل نباشد مثل اينكه صنعتى داشته باشد كه به تدريج مخارج سال خود را از اين طريق تحصيل كند ، و نيز معتبر در غنى بودن آن است كه شخص علاوه بر مخارج ساليانه خود و عيال خود ، مالك مقدار لازم جهت پرداخت فطريه نيز باشد هر چند احوط [1] عدم اعتبار آن است و احوط از آن اين است كه اگر اضافه بر مخارج يك شبانه روز خود را داشته باشد فطريه را بپردازد و آن را ترك نكند [2] هر چند اقوى استحباب اين عمل است .
( مسأله 1504 ) : هرگاه شخص تنها قادر به پرداخت فطريه يك نفر باشد مستحب است كه اين طور عمل كند كه آن را از طرف خود به يكى از عيال خود بدهد و آن به ديگرى تا به آخر و آخرى نيز آن را به يكى از آنها بدهد و يا آن را به شخص ديگرى به غير از اعضاى خانواده بدهد كه اين صورت اخير استحبابى است البته اين حكم در صورتى است كه همه عيال شخص مكلف باشند [3] .

[1] محقق خراسانى : و بلكه اقوى .
[2] محمد باقر شيرازى : نسبت به خود شخص مى توان گفت كه مىتواند اين عمل را انجام دهد و يا مستحب است كه آن را انجام دهد و اما نسبت به اولاد و عيال و ما بقى واجب النفقه‌هاى او ، ميزان متعارف است مگر آنكه خود آنها هم راضى باشند نظير متابعت از حضرت امير المؤمنين ( ع ) توسط حضرت زهرا در مسأله اطعام مسكين و يتيم و اسير كه ايشان نسبت به اين عمل راضى بودند .
[3] محمد باقر شيرازى : بنابر شرعيت عبادات صبى ، ظاهرا فرقى بين اقسام عبادات او نمى باشد خصوصا در مسأله تعلق زكات زكات فطره كه تكليف در آن شرط نيست تا چه رسد به مستحب از آن والله العالم .

475