باشد و يا عارضى ( مانند جلال ) و نيز حيوانى كه شير خوك را خورده باشد تا آنكه استخوانش از آن قوت گرفته باشد ، و بهيمه ( حيوان چهار پا ) يا غير بهيمه كه موطوئه انسان شده باشد چه در قبل و چه در دبر .
( مسأله 91 ) : منى حيوانى كه صاحب نفس سائله باشد هر چند حلال گوشت باشد ، نجس است .
( مسأله 92 ) : خون حيوانى كه صاحب نفس سائله باشد خواه مأكول اللحم باشد يا غير آن ، كم باشد يا زياد ، از رگ بيايد يا از غير رگ ، نجس است ، مگر خونى كه در ذبيحه مأكول اللحم [1] بعد از ريخته شدن خون متعارف باقى مى ماند ، و همچنين خونى كه مشتبه به خون طاهر شود [2] ، كه در هر دو مورد خون آنها طاهر است .
( مسأله 93 ) : سگ و خوك صحرايى [3] و همچنين اجزاى هر يك از آنها ، هر چند حيات در آنها حلول نكرده باشد مانند موى و ناخن ، نجس است .
( مسأله 94 ) : ميته حيوانى كه صاحب نفس سائله باشد به جز ميته آدمى - كه نجاست آن بعد از سرد شدن و پيش از غسل دادن است و بلكه پيش از سرد شدن و بعد از مردن نيز بنابر اقوى و احوط - نجس است و اجزاى جدا شده از صاحب نفس سائله نيز همين حكم را دارند ، خواه از آن نفس در حال حيات

[1] شيخ انصارى - ميرزاى شيرازى - محقق خراسانى - محمد باقر شيرازى : اگر خون در عضوى كه خوردن آن حرام است ، بوده باشد مانند سپرز ( طحال ) احوط اجتناب است .
[2] محمد باقر شيرازى : محل اشكال است و احوط اجتناب است .
[3] محمد باقر شيرازى : اما در سگ و خوك دريايى اگر واقعا سگ و خوك باشند ، محل اشكال است .

40