اگر آن عمل سهوا [1] واقع شود مبطل نماز نيست چنانچه فعل قليل يا سكوت قليل نيز مبطل نماز نيست .
( مسأله 1035 ) : قطع نماز به جهت غيبت يا غنا يا حرامى ديگر با قدرت بر آن ، جايز است [2] و به جهت ضرر كلى [3] مالى واجب است و به جهت ضرر جزئى جايز است .
( مسأله 1036 ) : يكى ديگر از مبطلات نماز خوردن و آشاميدن است البته اگر منجر به فعل كثير شود و اگر نشود احوط ترك است و ليكن در بطلان نماز به سبب آن اشكال است .
( مسأله 1037 ) : اگر مقدارى نبات يا امثال آن را در دهان بگذارند تا اينكه آب شود و فرو رود نماز باطل نمى شود [4] .
( مسأله 1038 ) : بطلان نماز در اثر خوردن در صورتى است كه از روى عمد باشد و خوردن از روى فراموشى مبطل نماز نيست چه به سر حد كثرت برسد و چه نرسد اما اگر به حدى برسد كه صورت نماز را از بين ببرد نماز باطل مىشود چه از روى عمد باشد و چه از روى سهو .
( مسأله 1039 ) : سومين از مبطلات نماز تكلم كردن به صورت عمدى و يا به سبب نداشتن مسأله به دو حرف يا بيشتر چه به مهمل باشد و چه غير مهمل

[1] محمد باقر شيرازى : بلكه مطلقا .
[2] محمد باقر شيرازى : وجوب قطع براى موارد مذكوره خصوصا در حرامهاى شديد و مؤكد و مخصوصا در صورتى كه موضوع آنها با تمام نمودن نماز از بين برود خالى از قوت نيست .
[3] ميرزاى شيرازى : يعنى ضررى كه تحمل آن جايز نباشد .
[4] محمد باقر شيرازى : احوط ترك است .

331