ليكن احوط [1] بجا آوردن آن است براى هر كمى و زيادى كه مبطل نماز نباشد و همچنين براى ايستادن بجاى نشستن و نشستن بجاى ايستادن .
( مسأله 951 ) : اگر امام و مأموم در اسباب سجده سهو شريك باشند بايد هر دو سجده را بجا آورند و اگر سبب سجده از امام يا مأموم صادر شده باشد ، سجده مخصوص اوست و بر ديگرى نيست .
( مسأله 952 ) : زمان سجده سهو بعد از سلام نماز و پيش از كلام است .
( مسأله 953 ) : كيفيت دو سجده سهو آن است كه ابتدا نيت مىكند و سپس به سجده مى رود و پس از آن سر از سجده بر مىدارد ( مانند سجده نماز و باز به سجده مى رود و سر بر مى دارد و تشهد مى خواند آن هم تشهد خفيفى ، به اينكه تنها به شهادت و صلوات اكتفا مى نمايد مثل اينكه بگويد : " أشهد أن لا إله إلا الله وأشهد أن محمدا رسول الله ، اللهم صلى على محمد وآل محمد " ، و تخفيف تشهد احوط [2] است بلكه بعيد نيست كه متعين باشد ، پس بعد از آن سلام بگويد به صيغه " السلام عليكم " [3] يا جمع ميان

[1] محمد كاظم طباطبائى : بلكه خالى از قوت نيست . محمد باقر شيرازى : اين احتياط ترك نشود .
[2] شيخ انصارى : احوط بلكه اقوى تشهد تمامى است كه در نماز خوانده مىشود . محقق خراسانى : بلكه احوط قصد قربت در گفتن زياده بر شهادت وحدانيت و رسالت است . محمد كاظم طباطبائى : اقوى جواز تشهد تمامى است كه در نماز خوانده مىشود . محمد باقر شيرازى : اولى و احوط جمع است .
[3] شيخ انصارى - محمد كاظم طباطبائى - محمد باقر شيرازى : احوط اضافه كردن لفظ " ورحمة الله وبركاته " مى باشد .

305