( مسأله 608 ) : با امكان حصول علم [1] نبايد بر امارات اعتماد كنند .
( مسأله 609 ) : هرگاه حصول علم و امارات شرعيه با نهايت كوشش و تلاش ممكن نباشد بايد عمل به مظنه نمايد اگر چه به قول كافرى هم حاصل شود و در صورتى كه دو عادل خبر به جهت قبله دهند و اجتهاد او خلاف خبر آنها باشد ، وجوب خواندن دو نماز خالى از قوت نيست .
( مسأله 610 ) : در كشورهاى اسلامى در قبله آنها در خواندن نماز بر قبور و محرابهايشان مى توان اعتماد نمود مادامى كه آگاهى از عدم صحت بناى قبله ايشان نداشته باشد .
( مسأله 611 ) : هرگاه شخصى به آن جهت كه مأمور به نماز خواندن آن جهت بود به اعتبار مظنه يا تنگى وقت ، نماز خواند و بعد از اتمام نماز خطاى آن معلوم شد ، اگر نمازش ما بين يمين و يسار واقع شده باشد صحيح است ، و در صورتى كه در بين نماز به اشتباه خود پى ببرد در حالت سكوت بايد به سمت قبله بگردد و نمازش را تمام كند و همچنين است حكم ناسى ( فراموش كننده ) و جاهل به حكم كه قاصر باشد ، اما اگر مقصر باشد احوط بلكه اقوى لزوم اعاده است [2] .
( مسأله 612 ) : اگر شخصى جهت قبله را به مظنه خود پيدا نمود و نماز خواند و بعد معلوم شد كه در بين مشرق و مغرب بوده اگر در تحصيل علم به جهت قبله تقصير نكرده باشد نمازش صحيح است .
( مسأله 613 ) : هرگاه شخص عمدا اخلال به استقبال قبله كرد واجب

[1] محمد باقر شيرازى : به آسانى .
[2] محمد كاظم طباطبائى : بلكه اقوى عدم اعاده است با فرض حصول قصد قربت .

194