بريزد و از محل وضو جارى شود و ازاله نجاست از آن نيز بنمايد كفايت نمى كند [1] كه البته در صورت عدم ازاله كفايت ننمودن آن ظاهر است ، اما در صحت وضو طهارت غير از محل وضو شرط نيست و احوط عدم ترك استنجا پيش از وضو [2] است .
( مسأله 312 ) : اگر شخص سهوا يا جهلا [3] با آب غصبى وضو گرفت و در وقت مسح كشيدن به خاطرش آمد كه آب غصبى بوده و يا در همان حال علم به غصبى بودن آب حاصل كند و بعد مسح بكشد اشكالى ندارد [4] ليكن قيمت آب بر ذمه او مى باشد .
( مسأله 313 ) : زمينى كه مانعى براى دخول نداشته باشد و چشمه‌هاى آب در آن جارى باشد ، تا مظنه عدم رضايت صاحب آن حاصل نشود بجا آوردن طهارت از حدث و خبث با آن چشمه‌ها اشكالى ندارد و در صورت حصول مظنه بايد از آن اجتناب نمود .

[1] محمد باقر شيرازى : اگر آب كر يا جارى باشد احتمال كفايت ممكن است .
[2] محمد باقر شيرازى : و استحباب اعاده وضو بعد از استنجاء .
[3] محمد كاظم طباطبائى : چه جهل به حكم حرمت باشد و چه به موضوع ، بنابر اقوى . محمد باقر شيرازى : جهل به موضوع يا حكم ، لكن قصورا و نه تقصيرا .
[4] ميرزاى شيرازى : مراد سهو و جهل در موضوع است و احوط اعاده وضو است .

107