مسأله 520 - هر گاه ممكن نشود علم و امارات شرعيّه با جد و جهد تمام ، عمل به مظنّه مىكنند ، اگر چه به قول كافرى هم حاصل شود و اگر عدلين خبر بدهند و اجتهاد خودش خلاف باشد ، وجوب دو نماز كردن خالى از قوّت نيست و اعتماد كرده مىشود بر قبله بلد مسلمين در صلاة ايشان و قبور و محرابهاى ايشان مادامى كه ندانى بناى قبله ايشان را بر غلط .
مسأله 521 - هر گاه شخص نماز كرد به آن جهتى كه مأمور به آن بود به اعتبار مظنّه يا تنگى وقت ، پس ظاهر شد خطاى او بعد از نماز ، اگر نمازش ما بين يمين و يسار واقع شده ، صحيح است و اگر در بين نماز بفهمد مىگردد به سمت قبله در حال سكوت و نماز را تمام مىكند و همچنين است حكم ناسى و جاهل به حكم كه قاصر باشد و امّا اگر مقصّر باشد ، احوط [1] بلكه اقوى لزوم اعاده است .
مسأله 522 - اگر بعد از فراغ معلوم شد كه پشت به قبله بوده اعاده يا قضاء [2] كند و اگر تجاوز از مشرق يا مغرب بوده احتياطا قضاء كند ، يا اعاده كند و همچنين است حكم ، هر گاه ظاهر شود خطاى مذكور در اثناى نماز .
مسأله 523 - هر گاه شخص اخلال كند به استقبال قبله عمدا ، واجب است از سر گرفتن صلاة را در وقت و در خارج وقت ، چه فاحش باشد انحرافش يا نه و لكن اگر صدق كند بر آن خروج از اسم استقبال .
مسأله 524 - هر گاه مالك مكث در زمينش را نهى كند و وقت تنگ باشد ، شخص در حال بيرون رفتن از اقرب طرق نماز كند و اگر به اذنش مشغول نماز شدى و بعد گفت برو و ضرر [3] عظيم به او مىرسد به نرفتن تو ، واجب است بر وى و در حال خروج نماز را تمام كنى و اگر در وسعت وقت باشد استيناف نماز كن و اگر هم چون مىدانستى كه راضى است و مشغول نماز شدى بعد نهى كرد تو را ، اگر وقت

[1] - ( يزدى ) اقوى عدم وجوب اعاده است با فرض قصد قربت .
[2] ( يزدى ) اقوى عدم وجوب قضا است .
[3] ( يزدى ) بلكه مطلقا .

140